Durdum... Mahserî bir kalabalik vardi... Renk renk insan doluydu her yan. Bambaska yerlerden, bambaska hayatlardan cikip, kapina gelmislerdi. Guzel, akilli, sevdâli sayisiz insan... Cirkini var mi diye baktim, goremedim... Hepsinde ayri bir guzellik, ayri bir tatlilik vardi... Kimi mahzun, kimi neseli, kimi umitsiz... Kimi umit ve hayat dolu...
Beklesiyorduk iste... Kapindi bekledigimiz...
Huzuruna alman umidiyle beklesip duruyorduk... En lâyik olmayan bendim belki...

Butun mu'minlerin bir arada beklestigi bu kapida, ne oldugunu bilmez bir can olarak bekliyordum... Aralarinda sohbet edenler, gulenler, dusunenler vardi. Meleklerin tebessumu de, sohbeti de ayri bir guzellik tasiyordu. Ben sanki cok yabanci biriydim orada...

Biri gelip sordu:
-Oranin meleklerinden biri olmaliydi.-
"-Iceri girecek misin?"
Heyecanla:
"-Musâade buyurulursa. Bilmem ki, beni iceri alirlar mi?" dedim.
Gonlume baktim. Titrek bir mum gibiydi.

Zîrâ...

Bu kapi, oyle buyuk bir kapiydi ki, onunde beklerken bile insan varligindan siyriliyor, sadece huzuruna cikilacak Husn-i Mutlak'in iradesine siginiyordu. Butun arzular orada yok oluyordu. O dilerse girilir huzura, dilemezse girilmez...
Muthis bir korku kapliyor icimi... Ya huzûra kabul edilmezsem... Ya O Husn-i Mutlak "Huzuruma giremez!" diye buyurursa...

Yunus misâli esige yatanlarin bekleyisi; bir bakima: "Bizim Yunus mu?" ifadesinin tecellîsini taleptir. Diger yandan yasadigi dakikalarin her birinde biraz gaflet olan kullarin bekleyisi de elbet, biraz tedirgin, biraz caresiz, ama daima umit dolu bir intizarla: "Bu da kulumdur!" ifadesinde zuhûr edecek ilâhî rahmet ve fazli isteyistir burada
Burasi abdestsiz atilan her bir adim icin pisman olundugu, gafletle yenilen her bir lokmanin zehir oldugu, buyuk ya da kucuk, butun gunahlarin, tasinmasi pek zor bir yuk gibi sahibinin omuzlarina coreklendigi, pismanliklarin ve sikintinin son demidir... Burasi, hayat imtihaninin sonuclarinin aciklanacagi yerdir...
Cetin mekân yâni...
Yâni kan terleten bir bekleyis...

Artik herkesin âh biraz daha amel-i sâlih isleseydim diye hasretle tutustugu, fakat her turlu firsatin ellerden alindigi demdir... Sadece bekleyis vardir bu demde... Ve bu dem, kapinin ardindaki cemâlin, bambaska arzulandigi demdir.
Mizanlarin kuruldugu, hesaplarin duruldugu, korkularin ve umitlerin zirvelestigi, Onun kudretinden baska butun kudretlerin sadece bir âcizlik hâlini aldigi, beserin iyiden iyiye sastigi ve herkesin kendi derdine dustugu dem...

Kapi acilip kapaniyor...
Beklesenler arasindan iceri girme bahtiyarligina erenler, ask sarhosluguyla dolu dolu cikiyorlar... Digerleri ise cehennem azabindan beter hasret atesiyle yaniyorlar...

En guzelin, En Sevgili'nin huzuru bu... Elbet mest edecek... Diger butun guzelliklerin omrunu tukettigi gonuller icin, O'ndan guzeli yok ve olmadi ki, baskasiyla mest olsalar... Huzura kabul edilen ve ask ile mest edilen bahtiyarlar, O'ndan gayrisinin guzelligini hic gormediler ve istemediler ki, baskasiyla huzur bulsalar...

Sevgi, gonullerinde bir dag gibi buyumus; Hâlik'in askiyla butun mahlûkâti sevmislerdi. Butun sevdiklerinde sadece Allâh'in guzelligini temâsa etmislerdi vaktiyle... Cesetlerinin gecici heveslerine aldanmamis, fâni guzellikler ugruna imanlarina kiymamislardi...

Kendi varliklarinda gizli nice guzelligin de, sadece ve sadece O'nun bir ikrâmi oldugunu bilmis, hissetmislerdi... Tum kotu ve cirkin islerini nefslerinden, tum guzel ve hayirli hâllerini de O'nun rahmet denizinden bilmis, hep sukretmislerdi...
Herhâlde sukur ve istigfar icinde olanlar, elbette huzurda mest olmaya lâyiktilar...
Fakat ben bu bahtiyarlar arasina girip giremedigimi bilmiyorum... Dolayisiyla tek yapabilecegim sey, gozyaslariyla O'nun iradesi karsisinda lâl olup susmak ve onun nihayetsiz merhameti karsisinda umitten ibaretti...

O bir ulu Padisah, bense sefil bir kole...
O, âlemlerin en comertiydi... Ben de, O'nun engin ve buyuk sahrasinda kucucuk bir kum tanesi bile degildim?

"-Ey Rabbim!" dedim. "Sukûtum ve acziyetim de Sana duâ hâlindedir... Dilim eger zikrinden gâfil donmusse, bu, benim hamligimdandir; affet!.. Ne ki ikrâm eyledin, rahmetindir... Col ve pinar Sen'in sultanligindan..."

"-Ben, dedim; yana yana Sen'in kapina geldim... Baska ne bir kapi bildim, ne de istedim... Yâ Rab, Senin kapindan baska bir kapi var mi ki, gideyim?
Elimde azik, cebimde metâ yok.
Iste, dedim, iste Sana geldim...
Ac, fakir, kimsesiz bir garibim...
Kul olamadiysam da, kabul buyur Rabbim..." dedim.

Benim gibi yalvaran nice diller, yasli gozler vardi bu kapida…
Mahserî bir kalabalik vardi...
Sustum...

O an icimdeki umit mumu, bir gunese dondu:
Zîrâ kapisinda bekledigim oylesi bir Sultandi ki...
Rahmân'di...
Rahîm'di


Neslihan Nur TURK