Ey Ümmet-i Muhammed! Dinine, memleketine, milletine, kardeşlerine sahip çıkma zamanı geldi de geçiyor bile… Kâfirlere karşı cihat bayrağını yükseltmek, ömürleri kısaltmaz, evde oturup zelilliği kabul etmek ise ömürleri uzatmaz. Dünya malı ise elbet bir gün terk edip gidecek. Çoluk çocuk ise mezar başından öteye geçmez.

Haçlı ordusu ve Siyonistler, İslam memleketlerini tek tek işgale başladılar. Bugün yaşananlar İslam-Küfür savaşıdır. Bunun başka bir adı yoktur. Saflar artık belirginleşmiştir. Ne demişti haydut devletin başı Bush “Ya bizdensiniz ya onlardan” yani; “Ya haçlısınız ya da Müslüman”… Hangi saftayız, nerede duruyoruz, bunu artık netleştirmemiz lazım.

Kimin neye gücü yeterse, kim ne yapabiliyorsa, kim nasıl savaşabiliyorsa öyle savaşmalı ve kâfirlere karşı cihat sancağı her yerde yükseltilmelidir.

“Kim Allah'ı, Resulü’nü ve iman edenleri dost (veli) edinirse, hiç şüphe yok, galip gelecek olanlar, Allah'ın taraftarlarıdır.” (Maide: 56)

Kalplerde kurulu olan iman otağının yerinde yeller eseli çok zaman oldu… Diriliş vermekten uzak olan ümitlerimizin son kırıntılarını da yitirmiş bulunmaktayız nicedir. Ve bu yüzden mazlumların feryatlarının arşa yükseldiği, üzerinde yaşanan zulüm ve katliamlardan dolayı dünyanın da dengesini yitirdiği bir zamanı yaşıyoruz. Artık kıyametin ayak sesleri çok daha yakınımızdan geliyor. ‘Güneşin katlanıp dürüleceği, yıldızların döküleceği, dağların yürütüleceği, gebe develerin salıverileceği, vahşî hayvanların toplanıp bir araya getirileceği, denizlerin kaynatılacağı, ruhların (bedenlerle) birleştirileceği, diri diri toprağa gömülen kıza, hangi günah sebebiyle öldürüldüğünün sorulacağı, amel defterlerinin açılacağı…’ (1) günün gölgesi üzerimize düştü. Zaman daraldıkça daraldı. Yeni bir silkiniş, yeni bir uyanış, yeni bir direniş için gayrete gelmenin vakti geçmek üzere… Atalet, yeis ve korku kalpleri terk etmeli artık. Zaman, ümitle ayağa kalkıp yeni bir ruhla mükellefiyetlerimizi en güzel şekilde yerine getirme zamanı… İman ve ümit silahı yeni bir cilayla parlatılıp yeniden kuşanılmalı… Nefes alındığı, kalp çarptığı, damarda akan kan bulunduğu müddetçe bir şeyleri değiştirmek için ümit vardır çünkü…

Damarlarımıza zerk edilen uyuşukluğu, pısırıklığı, kanıksamışlığı yeniden, ama süratle iman ateşiyle yakmak zorundayız. Eski gözü pekliğimizi, serdengeçtiliğimizi, gayretkeşliğimizi, şehadete olan tutkumuzu, Allah’tan başkasına boyun eğmeyi zillet bilen özgürlük aşkımızı tarihin tozlu sayfalarından çıkarıp yeniden anlamalıyız. Yeniden, ama süratle Kur’an’ı rehber, Resulullah Aleyhisselatu Vesselam’ı önder bildiğimiz günlerin zafer kokulu havasını ciğerlerimize doldurmalıyız. Öyle ki, ümitlerimiz yeniden canlansın; önümüzde, aşılmaz sanılan dağlar eğilsin, denizler yol olsun ayaklarımızın altında… Ezanımız, Bilal’in ezanı gibi yürekten çıksın; Tekbirlerimiz, Halit’in Tekbirleri gibi zafere çekilsin; zikirlerimiz, Ala b. El–Hadremi gibi denizlerde yürütsün bizi… Gece abid, gündüz mücahid askerlerden oluşan ordularımız, Fars ve Bizans’ı dize getiren Sa’d’ın ve Ebu Ubeyde’nin askerleri gibi süper güçleri yıksın… Esaret kabul etmez yüreklerimiz olduğunu yeniden hatırlayıp ümitsizlikten kurtulmanın zamanı geçmeden davranmak zorundayız. ‘Haydi, ya Allah!’ deyip doğrulduğumuzda, dağ ve taşın, ağaç ve kuşların, yer ve göğün de bizimle birlikte ‘Ya Allah!’ dediğini duyacağız. Yeter ki, bütün karanlıklara rağmen, en gür sadanın İslam’ın sadası olacağına dair ümitlerimizi canlandıralım. Ümit, karanlığa doğan güneş gibi kalplerimize zafer tohumlarını serpecektir çünkü…