Süryani manastırlarının birinde bir rahip, odasına kapanmış, dinî bir kitap okuyordu. Okurken şöyle bir cümle ile karşılaştı: "Allah'ın yanında bin yıl bir yıl kadardır.Bizim için çok uzun olan zamanlar Allah nezdinde çok kısadır."

Rahip durdu, kitabı bıraktı ve düşünmeye başladı. Bu cümle aklına yatmadı. Bin yıllık bir zaman nasıl bir yıl kadar olabilirdi. Şüpheye düştü. Kalktı, kitabı kapadı, odasından çıktı ve manastırın avlusuna geldi.

Güneşli bir yaz günüydü. Rahip bu konuyu düşünmek için manastırın bahçesine doğru yürüdü. Bahçede çok güzel gül ağaçları vardı, birinin altına oturdu ve düşünmeye başladı.

Birden bülbülün çok güzel sesle ötmeye başladığını duydu. Bülbül o kadar güzel bir sesle ötüyordu ki, rahip kendinden geçti. Zihnindeki düşünceler silindi ve gül ağacının yanına uzandı. Sonra tatlı bir uykuya daldı.

Rahip, uyandığında güneş batmak üzereydi. Telaşla kalkan Rahip, manastırdakilerin kendisini merak edeceklerinden endişelenerek hemen manastıra doğru koşmaya başladı. Rahip, kapının önüne geldi ama kapı kapanmıştı. Kapıyı çaldı bir müddet sonra bir görevli geldi ve kapıyı açmadan "Sen kimsin" diye seslendi.

Rahip sinirlendi: "Yahu kim olacağım? Aç şu kapıyı, hem sen de kimsin? Ben seni tanımıyorum" dedi. Görevli, bu Rahib'i tanımıyordu gitti başka bir Rahip çağırdı. Gelen Rahip de kapının önünde duran rahibi tanımıyordu. Ve gelen rahip sordu: "Siz de kimsiniz?"

Bizim Rahip daha da sinirlendi: "Kardeşim ben bu kilisenin rahibiyim. Bahçede uyuya kalmışım. Döndüğümde kapıyı kapanmış buldum. Ve beni tanımayan sizlerle karşılaştım. Burada neler oluyor.? Sizler de kimsiniz?" diye haykırdı.

Bu bağırtılara rağmen kapıyı yine de açmadılar ve gidip durumu manastır'ın Baş Rahibine anlattılar: "Bir Rahip gelmiş, manastırın Baş Rahibiyim diyor, kapıyı açmamızı istiyor" dediler.

Baş Rahip geldi yukarıdan baktı: " Kimsin sen?" diye sordu.

Rahip, bu sefer sakin ve umutsuz bir şekilde aynı şeyleri manastır'ın Baş Rahibi'ne tekrar anlattı:

-Odamda kitap okuyordum. Kitapta "Rabb'in yanında bin yıl, bir yıl gibidir" diye yazıyordu. Bu nasıl olur diye düşünmek için öğleyin bahçeye çıktım. Bir bülbülün ötüşüyle uyumuşum. Uyandığımda akşam olmuştu. Ben de manastıra geri döndüm. Ve karşıma çıkan sizleri de tanımıyorum. Burada neler oldu?

Arkadaşlarım nereye gitti? dedi.

Manastırın Baş Rahibi durumu anlamıştı ve kapıyı açmalarını emir verdi.

Kapı açıldı. Manastırın Baş Rahibi ve bizim Rahip beraberce Baş Rahib'in odasına çıktılar. Baş Rahip, manastır'ın kütüğünü istedi.

Az sonra manastır'ın kütüğünü getirdiler. Ve Rahipler kütüğü geriye doğru incelemeye başladılar. Bir şey arıyorlardı.

Nihayet dört yüzyıl öncesinde aradıklarını buldular.

Şöyle yazıyordu:

"Manastırımızın Rahiplerin'den falan Rahip filan zaman da öğleyin manastırdan ayrıldı ve bir daha geri dönmedi, kayboldu,"

Manastırın Baş Rahibi, Rahib'e döndü: "Sen, o kitapta ki sözden şüphe ettiğin için bu olay başına gelmiş. Aradan dört yüzyıl geçmiş. Allah'ın işine akıl sır ermez. Sen bir daha imanından şüphe etme."

Rahip, öğlenden akşama kadar uyumasının dört yüzyıl sürdüğünü anladı. Ona bir oda verdiler ve yaşamına dört yüzyıl aradan sonra devam etti. Bir daha Allah'ın işleri üzerinde şüphe etmedi.