*´¯`·.¸.·´¯`·.((( RAVDA.net ))).·´¯`·.¸ | SeVGiYe aÇILaN KaPI

	Anasayfa Yap
	Favoriye Ekle
	İrtibat

Üye Girişi

Üye Ol

Toplam Kategori: 69 *** Toplam Konu: 30100 *** Toplam Mesaj: 148193

Forum Anasayfa » SERBEST KÜRSÜ » Bilinen ve bilinmeyen İslamcılar...

önceki konu sonraki konu

Bu konuda 5 mesaj mevcut

Sayfa (1): (1)

Ekleyen

Mesaj

	YENISAFAK

Bilinen ve bilinmeyen İslamcılar...

169 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 11.05.2007

En Son On: 06.08.2009 - 19:33

Cinsiyeti: Erkek

Said-i Nursi'nin ölümü, İslamcı akımlar için bir dönüm noktasıydı. Türkiye, darbe söylentileriyle çalkalanırken, en büyük İslamcı güç Nurcular liderlerinin ölümüne ağlıyorlardı. Said-i Nursi'nin ölümünden bu yana 40 yıl geçti, bu dönemde İslamcı hareket çok farklı boyutlara ulaştı. 1960'larda esen demokrasi ve özgürlük rüzgârına karşı bir dalgakıran olarak düşünülen İslamcı hareket, bu anlayış içinde serpilip büyüdü. Devletin himayesi altında kurulan Komünizmle Mücadele Dernekleri, solcuların üzerine saldırtıldı. Bu arada İslamcı hareket içinden büyük bir grup merkez sağın kontrolünden çıktı ve kendisine özgü bir siyasi parti kurdu. Erbakan ve arkadaşlarının Milli Nizam Partisi'yle başlayan partileşme süreci, çeşitli kapatma ve açılmalarla Fazilet Partisi'ne kadar geldi. Onların karşısında yer alan ve AP'yi destekleyen Nurcular, bu süreçte ister istemez siyasileşince kendi içlerinde bir yığın bölünmeler yaşadı. Fethullah Gülen, son yıllarda Nurcular içinde en çok büyüyen cemaatin lideri olarak sivrildi.

Büyük bir ekonomik güç yaratıp bir eğitim ordusuna sahip olan Fethullah Hoca'nın yolculuğu da ilginç iniş çıkışlarla dolu. Bu 40 yılın içinde gerçekleşen üç askeri müdahale, siyasi İslamın serüveninde kalıcı izler bıraktı. Bu yazı dizimizde, daha çok İslamcı hareketin iç çekişmelerini ele aldık. Araştırmamız İslamcıların iç tarihini yansıtıyor bir bakıma. Değişik yapı ve anlayıştaki İslamcıların kendi aralarındaki birlik ve bölünmelerini incelemeye ve bunun nedenlerini tahlil etmeye çaba sarf ettik.

Bunu yaparken bu tarihi yaşamış insanlara ulaşmaya çalıştık, onlara sorular yönelttik. Bu 40 yıllık tarihin tabii ki birçok boyutu var. Biz daha çok İslamcılığın siyasi ve cemaat tarihi üzerinde durduk. Bu akımların ekonomik ve toplumsal boyutları da ayrı bir incelemeyi gerektiriyor. İslamcıların kendi kaynaklarını kullanmaya, değerlendirmeye ve mümkün olduğu kadar yalın bir gerçeklikle onların tarihini aktarmaya çabaladık.

Siyasi İslamın, karanlıkta kalmış, bilinmeyen yönlerini oldukça kapsamlı bir şekilde ele alışımızın nedeni, bu konuyu merak edenlere, bu tarihi araştırmak isteyenlere yardımcı olmak ve Türkiye'nin gerçeği olan bir olguyu gözler önüne sermektir.

Siyasi İslamın 40 yıllık tarihini ele alırsak, iki ana gövdeyle karşılaştığımızı görürüz. Bunlardan birisi Necmettin Erbakan'ın temsil ettiği partileşme misyonu, diğeri ise bugün Fethullah Gülen'le temsil edilen cemaatleşme misyonu. Her iki liderin kaderi, bir araya gelmelerine veya karşı taraflarda durmalarına yol açtı. Şimdi her ikisi de devletten gelen darbelerle sarsıldı. Yazı dizimizde, bilinmeyen İslamcı hareketin son 40 yılı içinde, iki liderin ittifak yapan ve kavga eden tarihlerini de ele almaya çalıştık. Erbakan ve Fethullah Gülen'i yargılamak gibi bir niyet gütmedik. Biz, Türkiye'nin bir gerçeği olan İslamcıların tarihini kendi gerçekliği içinde aktarmayı tercih ettik. Diziye katkıda bulunmayı düşünen herkese açık olduğumuzu hatırlatalım.

--------------------------------------------------------------------------------

Said-i Nursi'den sonra Ağabeyler Konseyi
* Nur cemaati Said-i Nursi'nin cenazesinin gömülmesinden bir süre sonra Zübeyir Gündüzalp'i lider seçti. Ama bu seçim, cemaatin içindeki tartışmaları bitirmedi. Said-i Nursi'den sonra Nurcu hareketinin asıl liderliği Zübeyir Gündüzalp'in başında bulunduğu 'Ağabeyler Konseyi' idi. Konsey, Zübeyir Gündüzalp, Tahiri Mutlu, Mustafa Sungur, Bayram Yüksel, Ceylan Çalışkan, Mehmet Fırıncı, Mehmet Emin Birinci, Avukat Bekir Berk, Abdullah Yeğin gibi isimlerden oluşuyordu.

*Nur cemaatinin yeni lideri Zübeyir Gündüzalp, ancak planlı ve merkezi bir yönetimin ihtilafları çözebileceğini düşünüyordu. İstanbul'a dönünce Süleymaniye'de Kirazlı Mescit Sokağı'nda bulunan 46 numaralı evi, Nurcuların merkezi olarak belirledi. Mehmet Fırıncı, M. Emin Birinci, daha sonra aralarına katılacak olan Mehmet Kutlular, Kirazlı Mescit Sokağı'ndaki evin müdavimi oldular. Cemaatle ilgili kararlar, Said-i Nursi'nin eserlerinin basımı, açılan dersanelerin tespitleri hep bu evde düzenlendi.

Nurcuların lideri Said-i Nursi 23 Mart 1960'ta Şanlıurfa'da yaşamını yitirince, Nurcular, 'bundan sonra ne olacak' kaygısına düştüler. 'Üstad'ın ölümü' nü duyan bütün Nurcular bulundukları yerlerden Şanlıurfa'ya akın ettiler.

Asker ve polislerin şehirde bir kargaşa çıkmaması için aldığı olağanüstü güvenlik önlemleri Urfa'ya toplanan Nurcuları tedirgin ediyordu.

Said-i Nursi'nin en yakınlarından olan Zübeyir Gündüzalp, Bayram Yüksel, Mustafa Sungur, Tahiri Mutlu, Hüsrev Altınbaşak, Ceylan Çalışkan gibi Nurcuların 'Ağabeyler' kesimi, bir yandan cenazeyle, bir yandan da akın akın şehre gelen Nurcularla ilgilendiler.

Gelen Nurcular hem üzüntülü hem de öfkeliydi. Nurcuların önemli isimlerinden Mehmet Kayalar , asker ve polisleri görünce sinirlenerek, onlara karşı bir silahlı harekâta girişme düşüncesine kapıldı. Urfa'ya gelip yerleştiği otel odasında, yanına gelen Zübeyir Gündüzalp ile Mustafa Sungur'a isyan fikrini açtı.

''Silahlı adamlarım hazır. Karar verin, bu askerlere iyi bir ders vereyim ve Nurcuların kim olduğunu göstermek için harekete geçeyim.''

Mehmet Kayalar'a durumun nazik olduğu, şu an cenazenin defni ile uğraşılacağı, isyan fikrinin uygun olmayacağı izah edilmesine rağmen Mehmet Kayalar tatmin olmadı. ''Hele şu matem havası bitsin, bakın o zaman neler olacak!'' diyerek tepkilerini sürdürdü. Bu konuşmanın ardından birlikte Ulucami'ye gittiler.

Mehmet Kayalar, Said-i Nursi'nin cenazesini görmek için gelenlerle, fotoğraf çekmek isteyen gazeteciler arasında itişme olunca gazetecileri tartakladı, birkaçını kolundan tutup sürükledi. Olaylar büyümeden zor yatıştırıldı.

Bu kargaşaya yeni bir kargaşa eklendi: Said-i Nursi'nin cenazesi nereye gömülecekti?

Said-i Nursi, Isparta ve Barla'da çok sürgün kaldığı için kimi Nurcular cenazenin Isparta'ya gömülmesini istiyordu. Hatta DP'nin Isparta milletvekillerini devreye sokup, bu isteklerini Başbakan Adnan Menderes 'e ulaştırdılar. Menderes, milletvekillerine bu kararı Nurcuların vermesini söyledi. Cemaatin bir kısmı, özellikle Said-i Nursi'nin yakınlarından Hüsrev Altınbaşak cenazenin Isparta'ya gömülmesini savunurken Zübeyir Gündüzalp, Mustafa Sungur, Bayram Yüksel gibi 'Ağabeyler' , ''Evliyaullah öldüğü yere defnedilir'' diyerek Urfa'ya gömülmesinden yana tavır aldılar. Zaten Said-i Nursi, ''Ben Urfa'ya ölmeye geldim'' demişti.

Urfa'ya gömülmesi eğilimi ağır bastı. Şimdi karşılarında daha önemli bir sorun vardı.

Said-i Nursi'nin ölümünden sonra Nurcuların durumu ne olacaktı? Bölünmeler yaşanacak mıydı? Nurcu harekâtının başına kim geçecekti? Şimdiden başgösteren kimi farklılıklar cemaati nasıl etkileyecekti?

Hüsrev Altınbaşak: Zübeyir büyük hain

Cemaat Said-İ Nursi'nin cenazesinin gömülmesinden bir süre sonra Zübeyir Gündüzalp'i lider seçti. Ama bu seçim, cemaatin içindeki tartışmaları bitirmedi.

Said-i Nursi'den sonra Nurcu hareketinin asıl liderliği Zübeyir Gündüzalp'in başında bulunduğu 'Ağabeyler Konseyi' idi. Zübeyir Gündüzalp, Tahiri Mutlu, Mustafa Sungur, Bayram Yüksel, Ceylan Çalışkan, Mehmet Fırıncı , Mehmet Emin Birinci , Avukat Bekir Berk , Abdullah Yeğin gibi isimlerden oluşan bir konseydi bu.

Ama 'Yazıcı Nurcular' ın lideri Hüsrev Altınbaşak onları 'hain' ilan ediyor, Zübeyir Gündüzalp'e de 'Hain-i Ekber' (Büyük Hain) diyordu. Ve onun bu katı tutumu endişe verici boyuttaydı. Cemaatin yara almaması için Hüsrev Altınbaşak ile görüşmek gerekiyordu, ama o görüşme taleplerini reddediyordu. 'Hainlerle görüşemeyeceğini' söylüyordu. Zübeyir'e ve kendine suikast düzenlediğini düşündüğü Bekir Berk'e kesin karşıydı. Bekir Berk'in Altınbaşak'a gönderdiği düdüklü tencere evde patlayınca Hüsrev Efendi, Bekir Berk'in kendisini yok etmek istediğine inanmıştı. Hüsrev Efendi ile yıllarca beraber olan ve ondan yazı
dersleri alan Bayram Yüksel görüşmek istedi, ama Hüsrev Efendi onunla da görüşmedi. Bayram Yüksel'i kapıdan geri çevirdi.

Israrlı görüşme talepleri artınca Hüsrev Efendi sadece Mehmet Kırkıncı Hoca ile görüşebileceğini söyledi ve Mehmet Kırkıncı, Erzurum'dan Hüsrev Efendi'nin yanına geldi. Kırk senedir hiç dışarıya çıkmayarak Kur'an-ı yazma işini bitirdiğini, şimdi de Cevşen'i (Dua Kitabı) yazdığını söyleyen Hüsrev Efendi, Kırkıncı Hoca'yı dinledi ve ''Ben onların hepsini reddettim'' diyerek Kırkıncı Hoca'yı da yanından kovdu.

'Yazıcılar' ın lideri Hüsrev Efendi, hareket içinde saygın bir kişiydi. Onun etkisiyle 'Yazıcılar' , Denizli, Kütahya, Eskişehir, İzmir gibi yerlerde ağırlıklarını hissettiriyordu. Ege bölgesi, Yazıcılar'ın kalesi oluvermişti. Bunun üzerine Zübeyir Gündüzalp, Mehmet Fırıncı ve Bekir Berk Ege bölgesine gittiler. Çoğu yerde dersanelere alınmadılar, kimi yerde tartışmalar, kavgalar yaşandı, kimi yerlerde ağır hakaretlere maruz kaldılar.

Zübeyir Gündüzalp, ancak daha planlı ve merkezi bir yönetimin ihtilafları çözebileceğini düşünüyordu. İstanbul'a dönünce Süleymaniye'de Kirazlı Mescit Sokağı'nda bulunan 46 numaralı evi, Nurcuların merkezi olarak tahsis etti. Mehmet Fırıncı, M. Emin Birinci, daha sonra aralarına katılacak olan Mehmet Kutlular , Kirazlı Mescit Sokağındaki evin müdavimi oldular. Cemaatle ilgili kararlar, Said-i Nursi'nin eserlerinin basımı, açılan dersanelerin tespitleri hep bu evde düzenlendi. Öyle bir zaman geldi ki, cemaat bu evle anılır oldu: Kirazlı Mescit Cemaati...

Cemaatteki tartışmalardan sonra Said-i Nursi'nin Urfa'da gömülmesine karar verildi.

--------------------------------------------------------------------------------

Cemaatin yeni lideri: Zübeyir Gündüzalp
Nurcuların bir kesimi, cemaatin başına bir kişinin seçilmesini isterken, kimileri ise Said-i Nursi'nin en yakınlarından oluşan bir 'İstişare Heyeti' nin kurulmasını ve bu 'Ağabeyler Konseyi' nin hareketi yönlendirmesini uygun görüyordu. Bazıları siyasi bir teşkilat kurmayı, bazıları da devlete başkaldırıp silahlı mücadele verilmesini önerdiler. Bu tür farklı fikirler ortaya çıkınca Zübeyir Gündüzalp, Said-i Nursi'nin yakınlarından oluşan ağabeyleri, cemaatin önde gelenlerini ve iddia sahiplerini bir araya topladı. Tahiri Mutlu, Mustafa Sungur, Ceylan Çalışkan, Hüsnü Yeğin, Bayram Yüksel, Mehmet Fırıncı gibi Nur cemaatinin ağabeyleri,
içlerinde 'en cevval ve en fedakâr' gördükleri Zübeyir Gündüzalp'i bu hareketin başına seçtiler. Kendileri de, Zübeyir Gündüzalp'in altında bir istişare heyeti oluşturdular. Gerçekte cemaatin başı, Said-i Nursi'nin resmen vekil tayin ettiği Ceylan Çalışkan'dı. Zübeyir Gündüzalp'e yöneltilen liderlik sıfatı ve ona yönelik sevgi ağır bastığından Ceylan Çalışkan bu konuda sesini çıkarmamıştı. Çalışkan, bir trafik kazasında ölüp ceketinin cebinden Said-i Nursi'nin 'Ceylan Çalışkan benim vekilimdir' yazısı ortaya çıkıncaya kadar cemaatin bu durumdan haberi olmadı. Zübeyir Gündüzalp'in lider seçilmesi, cemaatin içindeki tartışmaları bitirmedi. Devlet tarafından Nurculara yönelik tutuklamalar, soruşturmalar sürerken, o dönemde sayıları 750 bini bulan Nurcular içinde liderlik yarışmaları da hız kazandı. Cemaat devletle ve post kavgasıyla uğraşmak zorunda kaldı.Said-i Nursi'nin sağlığında başlayan 'Yazıcılar-Okuyucular' bölünmesi bu kez açıkça ortaya çıktı. Bu, cemaatte yaşanan ilk bölünme olarak tarihe geçti. Said-i Nursi'nin ölümünden ve 27 Mayıs ihtilalinin gerçekleşmesinden sonra bu karışıklık daha da büyüdü. 'Yazıcılar' , Hüsrev Altınbaşak önderliğinde ayrı bir grup haline dönüştü. Altınbaşak, 'Üstad-ı sanilik' (Said-i Nursi'den sonraki Üstat) iddiasını taşıyordu. Çünkü Said-i Nursi'nin ilk talebelerindendi ve Said-i Nursi'nin eserlerini Osmanlıca el yazısıyla yazarak çoğaltanların başındaydı. Zaten Nurculuk başlangıçta bu yolla yaygınlaşmıştı. Hüsrev, Tahiri, Hulusi Bey, İslamköylü
Hafız Ali, Mübarek Mustafa, Santral Sabri gibiler, 1930 ve 1940'larda, risaleleri bizzat el yazısıyla kaleme alarak çoğaltmışlardı. Bu yazma ve yazarak çoğaltma işini yapanlar Nurcular arasında 'Yazıcılar' diye anıldılar.

Silahlı mı silahsız mı?

Zübeyir Gündüzalp, Ceylan Çalışkan, Mustafa Sungur, Bayram Yüksel, Mehmet Fırıncı, Mehmet Emin Birinci ve Bekir Berk gibi isimler ise ikinci kuşaktan Nurculardı. Cemaate sonradan katılmışlardı. Bu ekip, Said-i Nursi'nin eserlerini Latin harfleriyle kitap halinde basıyordu. Bu nedenle onların adı da 'Okuyucular' dı. Hüsrev Efendi, hem sonradan geldikleri için onların kendisine tabi olmasını istemekte, hem de 'yazma' işini bırakıp Latin harfleriyle kitap bastıkları için kızmaktaydı.

Çevresindekileri, 'Üstad-ı Sani' dedikleri Hüsrev Efendi'ye, zamanla 'Ruy-i Zeminin Halifesi' (Yeryüzünün Halifesi) demeye başladılar.

Bir başka lider adayı, Mehmet Kayalar, etrafındakileri silahlandırma çabası gösteriyordu. O, 'okumakla - yazmakla' değil, 'silahla' Nurculuğun yaygınlaşacağı inancındaydı.

Mehmet Kayalar gibi düşünen bir lider adayı da Elazığ'dan Müslim Gündüz'dü. Silahlı mücadelenin gerekliliğine inandığı ve Kayseri tarafında yandaşlarıyla atış talimleri yapacak kadar işi ileri götürdüğü, bu tarihi bilenler tarafından dile getiriliyordu. (İslam Yaşar, Muhabbet Fedaileri, Yeni Asya Neşriyatı)

Bir başka aday, Ankara'dan Said Özdemir 'di. Nurcular için önemli bir ağabey olan Said Özdemir, cemaat içinde oldukça etkili bir isimdi. Daha sonra Nurculuğun 'Tenvir' kolunu oluşturacak olan Said Özdemir'in Ankara'da adamlarıyla silahlı dolaştığı söylentisi de yaygındı.

Bir lider adayı daha: Fethullah Gülen

O dönemde bir lider adayı daha gizli hazırlıklar içindeydi: Erzurumlu bir vaiz olan Fethullah Gülen. Nurculuğun Erzurum'da en etkili ismi Mehmet Kırkıncı Hoca, Osman Demirci (AP'nin Nurcu milletvekili) ve Muzaffer Aslan sayesinde cemaatle tanıştı ve onlara katılmak istedi.

Fethullah Gülen bu duygularını şöyle dile getiriyordu: ''Allah'ım bahtına düştüm, beni de bu arkadaşların arasına kat. Onlardan biri olayım. Bu hizmetle bütünleşeyim. Dıştan gelip giden insan olmayayım. Kendimi bu hizmete vakfedeyim.''

Edirne ve Kırklareli'nde görevli olduğu dönemde, camilerde yaptığı konuşmalar yoluyla etrafında insanlar toplamaya başlamış, Nurcuları ve diğer dini çevreleri etkilemişti. Hep ağlayan, hep Hz. Muhammed 'i ve onun döneminde yaşayan sahabeleri anlatan, bazen kendini yerden yere atan konuşma tarzı ile dikkatleri üzerine çekiyordu. Okuyuculuk, yazıcılık, silahlı mücadele gibi tarzlardan ayrı olarak 'hitabet' yoluyla etkiliyordu. O konuşarak hizmet edecekti.

Bir başka tarz daha geliştirdi: Açıkça Nurcu olduğunu söylemedi, Nurcu ağabeylerin arasına fazla girmedi, konuşmalarında Said-i Nursi'nin adını pek kullanmadı. Daha Edirne ve Kırklareli'nde iken cemaatin içinde yeni bir tarzın temsilcisi olmayı, etrafında yetiştirdiklerini devletin önemli kademelerine yerleştirmeyi ve bir zaman sonra devleti içeriden fethetmeyi hedefliyordu. Bütün cemaatlerin ve tarikatların sevip saydığı Diyanet İşleri Başkan Yardımcısı Yaşar Tunagör 'ün teşvikiyle Fethullah Gülen İzmir'e tayin edildi ve orada hedefine uygun ve kendine has bir örgütlenme içine girdi.

Ekleme Tarihi: 25.05.2007 - 17:13

	muhammed yusa

944 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 13.03.2005

En Son On: 07.06.2007 - 21:48

Cinsiyeti: Erkek

YENISAFAK KARDEŞİM SEN NECİSİN? İSLAMCI İSLAMCI DİYORSUNDA İSLAMCI DEMEK SENİN İÇİN NE ANLAMA GELİYOR? İSLAMCILARDAN BU KADAR NEFRET EDİYORSUN O ZAMAN NE İŞİN VAR İSLAMCILARIN ARASINDA? PROVOKATÜR DEDİKLERİ BU OLSA GEREK!!!!!

YA ANLAMADIĞIM GEÇENLERDE AK PARTİYE ETMEDİĞİN HAKARET KALMADI ŞİMDİ İSE ÜSTADIMIZA ERBAKAN HOCAYA NUR CEMAATİNE FETHULLAH GÜLEN HOCANIN CEMAATİNE HAKARET EDİYORSUN SEN BİLİNÇLİMİ BURAYA GELİYORSUN.? DERDİNİZ NE DAVANIZ NE? İSLAMCI İSLAMCI DEDİĞİNE GÖRE İSLAMI KABUL ETMİYEN BİRİSİN! HANGİ DİNE MENSUBSUB AÇIKLA ONA GÖRE BİZDE SANA CEVAP VERELİM!!!!!

Ekleme Tarihi: 25.05.2007 - 17:25

	muhammed yusa

islamcılık......

944 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 13.03.2005

En Son On: 07.06.2007 - 21:48

Cinsiyeti: Erkek

İSLAMCILIK

SUNUŞ

İslam’ın Rasulullah Muhammed (a.s) tarafından tebliği üzerinden yuvarlak olarak 14 asır geçmiş bulunmaktadır. Bu süre zarfında İslam’a ilişkin çok çeşitli anlayış ve yorumlar ortaya çıkmıştır. Bilhassa İslam’ın Kur’an ve sünnet’te yerini bulamayan pek çok hurafeyle katıştırılması çabaları, ciddi sapmalar doğurmuştur. Fakat hiçbir sapma, modern çağdaki, İslam’ı sadece bir ahiret dini olarak öngörüp, mabede ve kulun vicdanına hapsetme neticesini doğuran seküler/liberal eğilimler kadar mefsedetli olmamıştır. Bu çaba, kendisinden öncekilerden çok ciddi, gerçek bir fitne ve fesat hareketidir. Modernizmin ürünü olan bu telakki, İslam’ı dünya hayatına müdahil olma dinamizminden yoksun bırakmaya, uzlaşmacı, munis, itaatkar, zühde dayalı bir ahlak anlayışına indirgemeye çalışmaktadır. Bu anlayışa göre kısaca, İslam’ı İslam yapan temel özellikler silikleştirilmekte, ‘bir yüzüne tokat vurana öteki yüzünü de çevir’ temel pasifist anlayışı egemen kılınmaktadır.

Oysa İslam bir dindir, bütün peygamberler halkasının sonuncusu olan Muhammed (a.s)ın tebliğiyle somutlaşan Allah’ın sahih dinidir. Allah’ın din göndermekle muradı, yeryüzüne, beşerî hayata, sosyal, siyasi ve hukuki düzenlemelere müdahale etmek, insan hayatını Allah’ın emrettiği doğrultuda tanzim etmenin temel taşlarını oturtmaktır. Allah’ın kevnî alemdeki hakimiyetini hatırlatmak, çok fazla itiraz bulmamaktadır. Hatta Mekke müşriklerinin de bu gerçeği kabul ve itiraf ettiklerini Kur’an hatırlatmaktadır. Esas olan ise, insan hayatında Allah’ın hakimiyetini hatırlatmaktır. Bunun genel adı tebliğdir. İslam’ın bütün gerçek mü’minlerinin esaslı görevi de budur.

İslam’ın tebliğinden bahsedebilmek için onun, akidesiyle, siyasetiyle, ahlak ve ibadetiyle, hukukuyla, öte dünya inanışıyla ve değer anlayışıyla bir bütün olarak kavranması ve öylece iman edilmesi gerekmektedir. Aksi taktirde, İslam eksik kavranmış olacaktır. Eksik kavranan İslam da İslam olmayacaktır. Günümüzde çok değişik ‘İslamlar’dan bahsetmek mümkündür. Çünkü asırların getirdiği kültürel etkileşimler ve müslümanların geçirdiği siyasi/itikadi anlamdaki çok ciddi travmalar, bütüncül ve sahih bir İslam anlayışını olumsuz etkileyen faktörler olagelmiştir.

İslam’ın bir hayat nizamı olduğu, hayatın bütününün İslam’a göre düzenlenmesi gerektiği inancı yeniden, ama belki de -çok iddialı olmazsa- Peygamber’den sonra en ciddi şekilde insanların gündemine girmiştir. Kendilerini İslam’la tavsif eden büyükçe bir kitle ‘sekr’ halinden uyanmaya başlamıştır. İmanlarını, Kur’an anlayışlarını, Peygamber ve sünnet anlayışlarını, ahiret telakkilerini, ibadet ve ahlaklarını, değer yargılarını yeniden sorgulamaya başlayan bir nüve oluşmuştur. En azından şu bilinmektedir ki, artık müslümanların da, sırf dinleri uğrunda canını feda eden gerçek şehidleri vardır. İslam bir din olarak, hayat nizamı olarak, bütün değerlerin esası olarak yeniden dönmektedir. Kur’an’ın o eşsiz güzellikteki temsilî anlatımında var ya: İslam filizi artık çıkmıştır! Her geçen gün büyümekte, kalınlaşmakta, olgunlaşmaktadır. Her geçen gün bu filiz umutlarımızı artırmakta, sevincimizi çoğaltmaktadır. Bu filiz Allah’ın izniyle gelişip güçlenmeye devam edecektir. Fakat bu durum kafirlerin korkusunu artırmaktadır. Onları üzmekte, panikletmekte ve telaşa sevk etmektedir. Ama beyhude, çünkü Allah iman edip salih ameller işleyenlere mağfiretini ve vereceği büyük ecri vâdetmektedir.

İşte İslam’ın bu şekilde algılanması, adlandırma bazında son yıllarda tartışmalar doğurmuştur. İslam’ı bu şekilde anlayan ve teslim olan müslümanların hangi adla çağrılacakları, tartışma konusu yapılmıştır. Açıkçası, ‘islamcılık’ kavramı bu tartışmanın esasını oluşturmaktadır. İslamcılık, modern bir yafta mıdır, haricî oryantalist geleneğin müslümanları tanımlaması, o oranda da manipülasyonu mudur? Yoksa müslümanlar bu ismi kendileri mi icad etmişlerdir? Bu kavram öz be öz İslami midir? Biz bu konuyu bir soruşturma dosyası ile sizlere sunmak istedik.

Dosyadaki yazılardan göreceksiniz ki, bu konudaki kanaatler genel olarak iki kategoriye ayrılmaktadır. Birisi, ‘islamcı’ kavramının tamamen İslami olduğu, İslam’ı bir hayat nizamı olarak algılayan müslümanların bu adla adlandırılmasında herhangi bir sakınca bulunmadığı kanısındadır. Diğer anlayış ise, ‘islamcı’ kavramının, müslümanların haricinden, onları tanımlayan, ama daha çok da küçümseme, aşağılama, hafife almanın ağır bastığı bir yakıştırma olduğu iddiasındadır.

Bize öyle geliyor ki bu tartışma bitecek gibi değildir. Belki de dal budak salarak daha da yaygınlaşacaktır. Varsın olsun, müslümanlar, hayra hizmet ettiği sürece, hakkın peşinde olduğu sürece tartışmaktan kaçınmamalıdırlar. Bu tartışma sürerken, bir taraftan da özgünlüğü gözardı etmemek gerekir. İslam’ın yabancı kültürlere ait terim ve kavramlarla anlatılması mümkün değildir. İslam’ın kavramları kendine yetecek kadardır. Son asırlarda artık savaşlar daha ziyade kelime ve kavramlarla yapılmaktadır. Biz kendi kelime ve kavramlarımızla savaşa çıkmalıyız...

‘İslamcılık’ bağlamında tartışmayı sürdürürken, sadece bir isim vermekle ilgili olan, bir anlamda meselenin teknik tarafını oluşturan boyutlarına takılıp kalmamalı diye düşünüyoruz. Önemli olan, ‘İslamcılık’ kavramının içine, İslam’ı bir ahiret ve dünya dini olarak, hayat nizamı olarak, siyasal bir nizam olarak algılamanın sığdırılıp sığdırılamayacağıdır. Ya da diğer bir anlatımla, İslam’ın bir hayat nizamı, siyasal bir nizam, hem ahiret hem de dünya dini olarak algılamanın adına ‘İslamcılık’ denip denmeyeceğidir. İslam’ın ideolojik boyutunu görmek istemeyen anlayışlar ise, tartışmanın adlandırma boyutundan daha farklı bir yerdedirler demektir.

Bu soruşturma dosyası, bu alandaki soruların hepsini elbette çözmeyecektir. Fakat dikkatlerin bu alana teksifi açısından faydalı olacağına inanıyoruz.

Sorularımızı gönderdiğimiz bazı yazarlardan ne yazık ki cevap alamadık. Cevap yazma ve gönderme zahmetine katlanan değerli katılımcıların hepsine teşekkür ediyoruz. Ve bu dosyamızın hayırlara vesile olmasını temenni ediyoruz.

İşte sorularımız:

S-1: ‘İslamcı’ tanımı, müslüman bir toplum içinde, ‘İslam’ın pratik ve akidesiyle kendisini sorumlu tutup tutmadığı önemsenmeyen, İslam’la entelektüel bir uğraşı olarak ilgilenen bir elit zümre’ anlamına geliyor mu? Eğer böyle değilse, bu kavram hangi ihtiyaçtan dolayı doğmuştur?

S-2: ‘İslamcı’ ile ‘müslüman’ kelimeleri arasında nasıl bir anlam farkı vardır? Bugün, ‘müslüman’ kelimesinin içermeyip de ‘İslamcı’ kavramında mündemiç bulunan anlam nedir?

S-3: İslamcılığın belli başlı, olmazsa olmaz nitelikleri var mıdır, varsa nelerdir? Yoksa, bu konuda bir belirsizlik mi vardır? Bir başka adlandırmayla, geleneksel, modern, selefi, sünni, Mutezili ekoller gibi, ‘İslamcı’ eğilimler de farklı farklı mıdır?

S-4: ‘İslamcılık’ sözcüğü, ‘oryantalistlerin müslümanları tanımlaması’ mıdır, yoksa, bizatihi bu formuyla Kur’an’da geçmiyor olmakla birlikte, müslümanların, kendilerini tanımlamak için rahatlıkla kullanabilecekleri bir ‘İslami kavram’ mıdır? Yoksa bu anlam, yakıştırma mıdır? Meşrutiyet dönemiyle birlikte ortaya çıkan ‘islamcılık’ akımı, ‘İslamcı’ kavramının asıl belirleyeni midir?

S-5: Son yıllarda kimi müslüman çevrelerde, İslam’ın çok önemli itikadi/siyasi kavramlarını bilerek veya bilmeyerek bir aşındırma, en azından bu kavramları birçok batılı kavramla sentezleme, ya da İslami kavramlar yerine bizzat bu batılı kavramları kullanma şeklinde bir eğilim var. Bunu da, ‘aklın yolu birdir’, ‘hepimiz Adem’in çocuklarıyız’ gibi bir takım gerekçelere dayandırmaktadırlar. Bunu da göz önüne alarak şöyle soruyoruz: Batı’da ve Batı’lı kavramlarda ne var ki, müslümanlar bunların cazibesinden ve çekim alanından bir türlü kurtulamıyorlar? Bu kavramları karşılayacak, İslam’ın kendi kavramları yok mudur? Yoksa 7. asır Arabistan çöllerinde inşa edilmiş olan kavramlar 21. yüzyılda işlevsiz mi kalmaktadır?

S-6: Müslümanların bugün, kendilerini (dünkü islamcılıklarını) sorgulama eylemleri, neden kendilerinden (dünkü islamcılıklarından) tiksinti duyma biçimine dönüşüyor?

Katılımcılar ve yazıları :

Cihan AKTAŞ Bir Hayat Tarzı Arayışı Olarak İslamcılık

Metin Önal MENGÜŞOĞLU İslamcılık Bir Tarz-ı Siyaset midir?

Abdurrahman ARSLAN İslamcılık

Atasoy MÜFTÜOĞLU İslamcılık’ Üzerine

İhsan TOKER İslamcılık’ Kullanımı ve Ortaya Çıkardığı Sorunlar Üzerine

M. Kürşad ATALAR “Bir Yaşam Biçimi” Olarak İslamcılık

Hüseyin ALAN İslamcılık Üzerine

Kenan ÇAMURCU İslamcılık

Hayrettin OĞUZ İslamcılık

Ekleme Tarihi: 25.05.2007 - 17:37

	muhammed yusa

944 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 13.03.2005

En Son On: 07.06.2007 - 21:48

Cinsiyeti: Erkek

Cihan AKTAŞ

Bir Hayat Tarzı Arayışı Olarak İslamcılık

I-

Yirminci yüzyılın son çeyreğinde İslamcılık, İslam’la entelektüel bir uğraşı olarak ilgilenen bir elit zümreyle sınırlı kalmayarak, bu dine kendini bir boyutuyla da olsa bağlı hisseden herkesi bir tarafından yakalamıştır. İslamcılık, dini kaynaklardan hareketle dinsel anlayış ve yaşantıları sorgulayarak yol alan güçlü tarihsel bir dalgadır.

Esasında İslamcılığın çıkışı, İslamiyet’i hayata ilişkin önemli iddialardan yoksun, sadece ahiretle ilgilenen ve Batı modernizmi karşısında dünyevi iddialar açısından geriye çekilmiş bir din olarak kabullenemeyen, müslümanların dünyevi plandaki eksiklikler ve yetersizlikleri üzerine sorular soran bilinçlerle ilişkiliydi. İslamcı profil, ‘dini’ olarak nitelendirilen mevcut kurum ve cemaatlerin oluşturduğu dindarlığın dışında bir yönelimi temsil ediyordu. Türkiye özelinde bir değerlendirme yapacak olursak, İslamcılığın bir müslümanı ayırt eden bir sıfat olarak kullanılmaya başlandığı yıllarda müslümanların siyasal eğilimlerini nitelemek için sağcı, muhafazakar, Erbakancı hatta ‘nurcu’ gibi sıfatlar zaten yaygın olarak kullanılıyordu. Bu açıdan açıktır ki ‘İslamcı’, müslümanların tarihinin özel bir döneminde, özel bir İslami anlayışı açıklayan kullanışlı bir sıfat olmuştur. ‘Sağcı’ ya da ‘muhafazakar’ gibi sıfatlar ne kadar meşruysa, İslamcı sıfatı en az aynı ölçüde meşrudur. Bununla birlikte sağcı ve muhafazakar gibi sıfatlar bir eklemlenme ve içerilme durumunu yansıtırken, ‘İslamcı’ bütün eklenmelerden ve içerme politikalarından kendini kurtarma temayülünün ifadesi olmuştur.

İslamcılığın, modern eğitimden geçmiş, modern bir hayat tarzı için yetiştirilmiş olan müslümanların, İslamiyet’i anlama ve yaşama kaygısıyla yakından ilgili olduğunu düşünüyorum. Mevcut dini yaşantı tarzları ve teklifleri yeterli gelmiş olsaydı, yeni bir öğrenme ve anlama, anlama ve yaşama çabasına gerek olmayacaktı kuşkusuz. Bu bakımdan İslamcılığın ilk dönemlerinde fıkıh çok önem verilen bir dini ilim olarak gündemde yer etmiştir. Hazret-i Ömer’e ait olduğu söylenen ‘Bugün Allah için ne yaptın?’ şeklindeki bir soru, İslamcılar arasında çok muteberdi. İslamcıların 68 hareketinin savunduğu devrimci, halkçı, antikapitalist söylemlerden doğrudan ya da dolaylı olarak etkilendikleri söylenebilir. Muhafazakar ve milliyetçi kesimlerden gelen, Milli Selamet Partisi’ne mensup olup da ‘eylemsizlikle’ suçlanan gençler, İslamcı söylemin devrimciliğe ve halkçılığa yaptığı vurgudan da etkilenmişlerdir. Bu halkçı ve devrimci vurgu, sağcılığın pasif ve güce tapınan, hiyerarşiyi yücelten tutumundan rahatsız olan gençlere cazip gelmiştir. İnandığı gibi yaşamayanın yaşadığı gibi inanmaya başlayacağı, ‘Bir kavim kendini değiştirmezse, Allah’ın da o kavmi değiştirmeyeceği’ mealindeki ayet-i kerimelere dayanan Kur’an ve Sünnet kaynaklı bir yaklaşıma verilen önem, inancın hayat tarzlarıyla sınanmasını hep gündemde tutmuştur. Öyle ki bu konularda yaşanan büyük güçlükler, açmazlar ve çelişkiler nedeniyle önemli tecrübeler kazanılırken aynı zamanda büyük güç israfları da yaşanmıştır denilebilir.

Kendini yeniden doğuran bir kuşaktır İslamcılar; bu bakımdan hem doğmanın hem doğurmanın sancılarını yaşamaları gerekmiştir. Yola çıkıldığında kadınların örtülü olarak bile olsun görüntüsü, sesi hatta bir gazetede ya da düğün davetiyesinde isminin çıkması fesat sebebi sayılmıyor muydu? Sanat, felsefe, şiir... şeytanın araçlarıydı, değil mi? Parti de bütün takiyye savunularına rağmen şirke yol açan bir araç sayılıyor ve demokrasiye de mevcut yorumların ortaya koyduğu haklı sebeplere dayanılarak, şüpheyle bakılıyordu. Kariyer edinmek, bir yere ait olmak, herhangi bir sanat alanında derinleşmek, İslamcılığı ta kalbinde hissetmenin yanında önemsizleşiyordu. Dolayısıyla Türkiye’de İslamcılığın en büyük zaafının, hayatı en ince ayrıntılarına kadar yeniden tanımlama iddialarına rağmen, tanımlama kapasitelerinin yetersizliği olduğu söylenebilir. Türkiye İslamcılığı sırf bu nedenle siyasal açıdan başlangıçtaki yükselişinin tersine giderek bir tanınma stratejisine doğru daralma eğilimi göstermiştir. Bunun yanında siyasal alandaki belirsizliklerin ve baskıların oluşturduğu sorunlar nedeniyle İslami aktivitenin siyasete ağırlık vermesi, müslümanlara siyasal bir kimlik kazandırırken, diğer alanlarda bir yoksullaşmaya yol açmıştır.

İslamcılığın entelektüalizmle dokusal bir ilişkisi yok değildir. ‘Din ve sanat alanı düşünmeden öğrenilemeyen, öğrenmeden düşünülemeyen iki alandır’ der İsmet Özel.(1) İslamcılığın oluşumunda derin iç bulantıları vardı. Hayat iman ve cihattan ibaret olduğuna göre, bir şey ya da durum, iman ve cihat kategorilerine giremeyebiliyorsa, üzerinde durulmaya değmeden gözardı edilebilirdi. Devlet bütün sorunların hem kaynağı hem de çözümü olarak gündemlerin ilk maddesini teşkil ediyordu. Belki de karşıt olarak algılanan kesimlerin hedonizminin yol açtığı bir tür özgeciliğin de etkisiyle, şehit olmak yüceltiliyordu. Estetik sinemada, resim galerilerinde ya da müzik nağmelerinde değil de eylemde aranıyordu. İçine doğulan hayat tarzları kötüydü, sahteydi, bayağıydı, sahici iyinin ve hakiki güzelin düşmanıydı. Televizyon seyretmek, kravat takmak, müzik dinlemek, aşık olmak, reklam, para ve cinsellik tabuydu. Çağdaş hayat tarzına eklemlenen müslüman, Camus’nun çağdaş insan için dediği şekilde gazete okuyan ve çiftleşen bir hayvana benziyordu. Mutlu aile tabloları yolculuklardan, hicretlerden, devrimlerden uzak tutuyordu kişiyi, kendi benine gömüyor, bencilleştiriyordu. Aşk da İbrahimi bir eylem olarak anlamlıydı; ilahi aşk olarak. Bu tür bir aşk, akli anlama çabalarını inkar etmenin kolaycılığı için iyi bir gerekçeydi de. Yaratıcılık kavram olarak tabuydu ve esasında anarşizan bir inkarcılıktı, öncelik kazanmış olan.

Kelime-i Şehadet’teki ‘lâ’yı İslamcılar, bir yenilenme uyarısı olarak okumuşlardır. Farklı bir hayat tarzı, İslamiyet’in dünyevi iddialarına cevap veren bir hayat tarzı aranmaktaydı. Çağdaşlaşmak ya da modernleşmek adına dayatılan görgü kurallarındaki Batı öykünmeciliği kamusal alandaki ilişkileri zorlarken, ilmihal bilgilerindeki eksiklikler de hayattan eksilme gibi bir problemi gündeme getiriyordu. Kısmen sezgisel olarak da olsa İslamcılığın, siyasal-kamusal alanlardan dışlanırken, özel hayatın kabukları içine sığabilmesi amacıyla yamultulmaya çalışılan İslamiyet’i bütün boyutlarıyla hayatın içine geri getirmeye çırpınan bir dalga olduğu söylenebilir.

II-

İslamiyet eğer başlangıcından bu yana bu birlik ve bütünlüğünü koruyarak günümüze ulaşabilmiş olsaydı, tarih içinde oluşarak kurumlaşmaya giden diğer yorumlar gibi, ‘İslamcı’ bir yoruma da gerek kalmayabilirdi. Bütün olarak İslamcılık kendinden önceki İslami akımlardan öncelikle İslam’ın uhreviliği kadar dünyevi bir din olduğuna vurguda bulunmasıyla da ayrılmaktadır. Bu yoruma göre İslamcılık varoluşsal, İbrahimi dinlerin her şeyden önce siyasal bir hareket olarak zuhur ettiği ve yayıldığına dair bir hatırlamadır. Siyaseti aristokratik değil demokratik bir yöntemle bütün bir halk kitlesine mal etme girişimi, İslamcılığın ayırıcı vasıflarından biridir. İslamcılık ayrıca sisli geçmişe ve örtük kaynaklara yönelik derin bir merakla başlayan bir öğrenme sürecidir. Bu hareketin bir diğer özelliği, belirleyici olma iddiası, başka bir özelliği ise tarihsel birikimler konusunda bazen kuşkucu, bazen ihtiyatlı bir merakla, kaynaklara dönmeyi önemsemesidir. Bunlar genel çizgilerdir. Ne de olsa İslamcılık hiçbir zaman yekpare, başından sonuna aynı biçimi taşıyan bir hareket olmamıştır. Bu bağlamda Doğucu olduğu kadar Batıcı, seçkinci olduğu kadar halkçı, muhafazakar olduğu kadar devrimci, demokratik olduğu denli otoriter ve erkek egemen olduğu kadar feminist İslami anlayışlardan da söz edilebilir. Yüklendikleri araçsal mahiyete göre dinsel eğilimler başlangıçlarındaki birlikçi formu yitirebilir ve aykırı sosyo-politik temellerin birer parametresine dönüşebilirler. (2)

Kimlerdi İslamcılar? Diriliş şairi Sezai Karakoç mu, cami önlerinde önce Sebil sonra Şura gibi dergileri satan gençler mi, Milli Türk Talebe Birliği etkinliklerinde ‘Hak yol İslam yazacağız’ gibi şiirler okuyan öğrenciler mi, uçak kaçıran eylemci gazeteciler mi, elektriksiz bir hayat tarzı kurmaya çalışan Abdülkadir es-Sufi’nin yerli hayranları mı, ‘Mataramda Tuzlu Su’ şiirinin şairi İsmet Özel mi, ‘Çok Sesli Bir Ölüm’ün yazarı Rasim Özdenören mi, Çengelköy’de meal dersleri yapan gençler mi, Afganistan’a cihada giden bıyığı terlememiş gençler mi, Nur Risaleleri okumak için evlerde toplanmaya devam eden hanımlar mı, başörtülü okullara alınmadıkları için boykot yapan öğrenciler mi, postmodern sosyologlar tarafından kültürel İslam kategorisine dahil edilen Ali Bulaç mı, ‘iflah olmaz bir antimodernist’ olarak anılan Abdurrahman Arslan mı, ‘sivil öfke’ olarak hatırlanan rahmetli Ercümend Özkan mı, yıllarca süren bir çabanın ardından başbakanlık konumuna gelen imam-hatip kökenli Tayyip Erdoğan mı… İslam, Türkiye toplumunu bir çok bakımdan kuşatan bir din olduğu için, pek çok kavram ve isim, İslamcılıkla ilgisi kurulsa bile nitelik olarak ‘İslamcı’ olmayabilir. Sözgelimi Seyyid Hüseyin Nasr, İslamcılığın yükselmesiyle birlikte dünyada en çok okunan müslüman yazarlardan biri olmuştur ama İslamcı değildir.

İslamcılığı diğer dini hareketlerden ayıran bir diğer özelliği ataerkillik eleştirisidir. Kur’an sık sık atalarının dinini sorgulamadan din edinen insanların ve toplumların yanılabilirliklerine vurguda bulunur. İslamcılığın geleneksel din anlayışına getirdiği eleştirilerden biri, ataerkilliği değişmez bir özellik olarak kabul eden, böylece kadını ilave cins olarak konumlandıran bakış açısıdır. Bu bakış açısının tartışmaya açılması sayesinde İslamcı hareket içinde kadınlar kendi Kur’ani durumlarını anlamaya ve bu bağlamda sorular sormaya imkan tanıyan bir yer edinebilmişlerdir. Sözünü ettiğimiz esasında, bir sese sahip olmaktır. İslamcılığın içinde başlangıçlarda kadının sesinin duyulmasının doğru olup olmadığı bile konuşuluyordu ne de olsa. Bütün bunlar İslamcılığın dini külliyatı okuma ve eleme sürecinin hayattaki yansımalarıdır.

İslamcılık bütün dini kültürü süzgeçten geçirmeye çalışırken, hayat konusunda bütüncül iddialara sahip çıkmaktadır. Sözgelimi solculuk hiç bir zaman bu denli karmaşık bir şekilde, bileşenleri ve kesişme noktaları bitimsiz, dünyevi olduğu denli uhrevi, uhrevilikle ilgili olduğu denli başarılı sayılan bir hayat tarzı arayışı anlamına gelmemiştir. Mevcut dini algılardan ve hayat tarzlarından bir memnuniyetsizliğin bulunmadığı dini örgütlenmeler, İslamcılık içinde değerlendirilmeyebilir.

III-

Kuşku yok, Kur’ani kavramlar değişmez özlerine karşılık yaşanılan dönemin ve ortamın üsluplarına uygun olarak her seferinde tekrar tekrar, hayatın içinden gelen yeni sorular da mutlaka hesaba katarak okunmalı ve anlaşılmaya çalışılmalıdır. Her kuşak bu yeni okumalar konusunda sorumludur. Türkiye İslamcılığının daha ziyade tercüme kaynaklardan beslenmesi, onun zaafı olduğu kadar, Türkiye kültürel haritasını da ilgilendiren bir zaaf olarak değerlendirilmelidir. Dil ve üslup problemlerinin ülke sathında oluşturulan yeni dilin zaaflarından, Cumhuriyet’ten öncesine ait kültürel mirasa ilişkin cehaletten bağımsız düşünülemeyeceği de muhakkak.

İslamcılık esasında duygusal boyutları ağır basan bir hareketti, bunu kabul etmek ve bu kabulü bir yanlışlık olarak işaretlememek gerekir diye düşünüyorum. Bir büyülenme anından söz edilebilir. Bilgiyle karşılaşma, farklı bilgilerle karşılaşma süreciydi İslamcılık; ayetlerle, hadislerle, kırk hadislerle, Gariplerin Kitabı’yla, Asr Suresi’yle, Sezai Karakoç’la, Cemil Meriç’le, Akla Karşı Tezler’le, Ehli Suffa’yla, Kerbela Vakası’yla, Hazret-i Hüseyin’le, Ehli Beyt’le, Ebu Zer’le, Gazali’yle, Musa Carullah’la, Akif’le, Kırk Ambar’la, İbrahimi tevhid anlayışıyla, Ayetullah Humeyni’yle, Ali Şeriati’yle, Malkolm X’le, Meryem Cemile’yle, hatta Tolstoy’la, Emerson’la… Bütün bu karşılaşmalar, bir boşlukla ve birikmiş bir enerjiyle ilgiliydi kuşkusuz ve dolayısıyla İslamcılık bizatihi bir boşluğu doldurmak üzere çok hızlı ve aşırı bir büyümeye eğilim göstermiştir. (Bu açıdan bakılacak olursa, özellikle Türkiye ikliminde İslamcıların yenilgisi olarak isimlendirilen geri çekilme, İslami kesimin bile belki beklemediği bir yükselişin dış ve iç etkenlerle kendi tabii mecrasına akması anlamına da gelebilir.) Kendini tarihten, toplumdan ve tabiattan soyutlayarak kurma iddiasına karşılık İslamcılığı tarihin, coğrafyanın, iklimin ve tabi dini içine alan, dinden kaynaklanan kültürün harmanladığı bir öz, bu özün kılcal damarları besliyor diye düşünüyorum. (3)

Kur'an'ın rehberliğinde dünyayı yeniden kurma ve maddi Batı medeniyetinin etkileriyle çöküşe geçen insanlığı kurtarma projesi olarak İslamcılık, ana damarı bir varoluş problemine tekabül etse de, konjonktürel olarak koruyucu ve yenilemeci bir refleksi de içeriyordu. Bütün bilgi ve kanaatlerin ortaya döküldüğü ve herkesin yüksek sesle konuşmak istediği bir platformda müminler agorafobilerini yenerken, alimlerin sessizliği kadar aydınların tereddütleri de kavram kargaşasını çoğaltıyordu. İslamcılar kendilerini ilerici olarak gören çevreler tarafından gerici, mürteci, yobaz, çağdışı diye isimlendirilirken, kendi içlerinde de samimi niyetlerle söyledikleri yeni sözler ve sordukları sorular sebebiyle modernist, feminist, mezhepsiz, vahhabi, şii, zındık... şeklinde, tekfir etmeye ve karalamaya yönelik isimlendirmelere maruz kalabiliyorlardı.. İslamcılığın bünyesinde, geçmişten miras alınan despotik ve hiyerarşik nitelikler taşıyan dikey ilişki biçimleriyle, oluşum halindeki yatay-demokratik, eşitlikçi, toplumcu ve özgürleşmeci bir nitelik kazanmakta olan ilişki biçimlerinin çatışması da yaşanıyordu. Yirmi-yirmibeş yıl önce İslamcılar dünyayı, insanlığı, müslümanları kurtarma özlemini yansıtan ve yeni, farklı, adil bir dünya özlemini dillendiren "cihad" marşlarıyla birlikte toplumun en barışçı kesimini teşkil ediyorlardı. Terör oyununa gelmemişlerdi, cemaatleşmeye verdikleri önemin de katkısıyla, gelişmeyi ve "zafer"i, yatay ve dostluğa dayanan ilişkiler ekseninde sürdürülen sosyal ve kültürel faaliyetlerde arıyorlardı. İslamcılık biraz da sol sloganların etkisiyle protest, devrimci, antiemperyalist ve evrenselci özellikleriyle, söylemsel olduğu kadar eylemsel olarak da bir yenilenmeyi temsil ediyordu.

İslamcılığın getirdiği eleştiriler ve aradığı hayat tarzına ilişkin denemelerinin kimi sonuçları, modernist ideolojilerin ve hayat tarzlarının yol açtığı hayal kırıklıklarının da etkisiyle uzun vadede toplum tarafından dikkate alınmış ve benimsenmiştir. İslamcılığın evrensel değerler, faiz ve emek, kadın meseleleri, sanat ve estetik, din özgürlüğü, ataerkil kültür… etrafındaki kimi eleştirileri ve tespitleri daha sonraları cemaatler ve partiler, hatta Diyanet kurumu kanalıyla popülerize edilerek topluma sunulmuştur.

IV-

28 Şubat’ta olduğu gibi bazen kısmi sorgulamalar yapmaya mecbur kalmışlarsa da İslamcıların kendi kısa ve yoğun geçmişlerini sorgulamaya yenilerde başladığı söylenebilir. Soruşturma sorunuzda yer alan türde, İslamcılarda kimi zaman geçmişlerine yönelik bir tiksinti duygusunu oluşturan saiklerin, burada sınırlı olarak değinebileceğimin çok üzerinde bir incelemeyi hakedecek kadar karmaşık boyutları bulunduğunu, böyle bir duygunun bazen haklı ama çoğu zaman hedefi konusunda yanılsamalar içinde olduğunu düşünüyorum.

Türkiye özeli açısından konuşacak olursak, bugün İslamcıların yüzyüze geldiği problemlerin bir kısmının ülkenin bütün siyasal akımları etkileyen ve tanımlayan kendine has cereyanlı, geçişken ikliminden, bir kısmının da gençlik çağları 1970'lerden 1990'lara uzanan bir kuşağın İslamlaşma çabaları sırasında yaşadıkları şoklardan kaynaklandığı söylenebilir. İslamcılar bu yirmi yıl boyunca bazen kendi gündemlerinin gereklerine uyarak, bazen de dışarıdan dayatılan gerekliliklerin hızlandırdığı bir muhasebe döneminde, tarihsel birikimleriyle yüzleştiler. Bugünden bakıldığında İslami kesimde yozlaşma veya sapma olarak görülen hal ve eğilimlerin önemli bir kısmının aslında bu yirmi yılın başlarında büyük bir açlıkla derlenip toplanarak, dini bir hassasiyetle hayata geçirilmesi için çaba gösterilen bağlamından kopartılmış malumatların geçen yıllar içinde daha makul bir şekilde kavranılması nedeniyle, ya terkedilmesi ya da yeniden yorumlanmasıyla ilgili olduğu söylenebilir. Belki de hidayete eren kişinin ‘gafil yığınları’ Hak dini doğrultusunda yaşamaya zorlama hakkına sahip olduğu inancıyla gerçekleştirilen ve bir ölçüde toplumsal bilinçaltından kaynağını alan bir karakterin dışavurumu olarak okunabilecek, samimi ama araç ve üslup bakımından itici ‘eylemler’ de olabilir, daha sonraları hatırlandığında tiksinti hissine yol açan.

Bir de fırsat düşkünlerinin paylaştığı kareler vardır. Dini ‘siyaset’e alet edenler, din tacirleri, bağlılarından sorgusuz sualsiz itaat bekleyen karizmatik olma iddiasındaki megolaman üstad ve şeyhler, İslamcılığın içinden eksik olmamıştır. Benzerlerine bütün dinlerde ve tarikatlarda rastlanması pek mümkün, 28 Şubat’ın deşifre ettiği ilginç bir örnek, sosyete çevresinden sayılabilecek bir hanımın bağlandığı şeyhinin çoraplarını arabasının aynasına asmasıdır. Bu tutum da çok rastlanan bir dindarlık tarzını temsil etmekle birlikte, İslamcılığın hanesine yazılmıştır. Çünkü çorabı asan hanım başörtülüdür, şeyhi ise senaryo biraz zorlanarak da olsa Refahlı belediyelerle teşriki mesai içinde gösterilmiştir. Yine de Fadime Şahin hadisesinin müslüman kadınları utandırması gerekmezdi ama onlardan utanmaları beklendi, bu utanç medyanın bütün kanallarından dayatıldı. Utanç duymayabilmek için pişman olup özür dilemek, günah çıkartmak gerekiyordu ve gerçekte asıl utanç duyurtan, kararlarından sorumlu aklı başında bireyler yerine, aldatılmaya yatkın koca bir kara kitle içinde bir leke gibi algılanma durumunu oluşturan şartlanmalardı.

Bir diğer tiksinti duyurtması muhtemel manzara, imam nikahlı evliliklerin yol açtığı mutsuzluk ve hayal kırıklıklarıyla ilgili olabilir. Çünkü İslamcılığın belli bir döneminde ve sınırlı bir kesiminde bile olsa bir taraftan insan nefsinin terbiyesi gibi bir konu hep konuşulmaktayken, diğer taraftan kimi örneklerde birinci eşler dahi müslüman erkeğin cinsel bakımdan nefsini terbiye etmeyebileceği ön kabulüyle ikinci evlilikleri savunabilmiştir. Allah’a teslim olmakla bir erkeğe teslim olmanın aynı şey sayılması durumunda, teaddüt-ü zevcata ilişkin ayetler hala ataerkil yorumların anlattığı şekilde okunuyordu ve bu bağlamdaki yorumları sorgulamak küfür gibi bir şeydi. Bu konu İslamcılıkla birlikte tartışılmaya başlanarak, kul olmanın anlamına ve kadınla erkeğin insani onurlarına katkıda bulunan açılımlar kazanmıştır. Kadın meselelerinin İslamcıların gündeminde başarılı bir şekilde irdelenmiş bir başlık olduğu söylenebilir. Gerçi dönüp dolaşılıp aynı kaynaklar okunması nedeniyle bu konularda birbirine zıt yorumlar mevcudiyetini sürdürmektedir. 80’li yıllarda teaddüt-ü zevcat modern çekirdek aileye karşı bir eylem gibi algılayanlar olabilirdi. 28 Şubat’tan sonra ise teaddütü zevcat 40 yaş sendromuyla bağdaştırılan hedonist bir eğilim olarak yayılmıştır.

Yirmi yıl önce de ahlaki problemler vardı ama insanlar modernlik için olduğu kadar dindarlık konusunda da görünüşlerle daha çok ilgilendikleri için, bu problemler hakettikleri kadar ciddiye alınmıyordu. Kudsiyet iddiasındaki herhangi bir şeyhin çoraplarını arabasının dikiz aynasına asan müridlerin hatalarını yeni mi farketmeliydik sanki? Herhangi bir kadına sırf başı açık olduğu için cariye gözüyle bakılabileceği şeklindeki bir kanaat çok mu olgun bir İslami kavrayışı temsil eder? Ama İslamcıların çok azı o yıllarda bu soruları ciddiye alıyorlardı; hem de çeşitli dışlayan, tekfir eden isimlerle suçlanma pahasına... İslamcılık açık ki yetmişli yılların ikinci yarısında Amerikan hayat tarzına değil, solculuğun halkçı, evrenselci ve ezilenlerden yana söylemlerine yakın eleştiri ve talepleriyle temayüz etmişti. Değerlendirmelerde bulunurken İslami hayat tarzı arayışının solculuğun puritenizminin etkilerini taşıyan bir dönemle Amerikan fast-life’ının bütün dünyayı etkisi altına aldığı bir dönem arasına sıkıştığını unutmamak gerekiyor. İslamcılığın, tıpkı solcu elit için olduğu gibi bir halkla kaynaşma problemi olduğu söylenebilir. Bir taraftan halkın ‘saf’ dini anlayışına yönelik bir yüceltme varken, diğer taraftan da aynı halkın dini anlayışındaki hurafe boyutu eleştirilmekte ve ‘halka inmek ya da halkla bütünleşmek’ kendi ‘mevcut hayat tarzı’na ilişkin keskin eleştirilerini yumuşatmak anlamına gelebilmektedir.

Dünün karşı çıkışı, bugünkü kültürel tüketim için kaliteli bir ürün olmuştur üstelik. Bu tüketim, bir anlam vermeye çalışan şeyi yutmuştur. Onu yok etmiştir. (4) S. Sayyid’in ifade ettiği gibi ‘siyasal İslam’a yönelik korku, tiksinti gibi duygular, siyasal İslam’ın "bir hayalet hikayesi" olarak sunulmasıyla yakından ilgilidir. (5) Önce siyasal İslam şeklinde bir kategori kuruluyor, sonra da bu kategorinin çöküşe geçtiği ya da yenildiği ilan ediliyor. Afgan cihadının kabile savaşlarına dönüşerek bozuma uğraması, İran devriminin molla despotizmiyle bir kırılma yaşaması, bu yenilgi hikayesinin çarpıcı kanıtları olarak ileri sürülüyor. Bu durumda bizden neye inanmamız bekleniyor? Demek ki anlam tasfiye edilebilir, anlam arayışının saçmalığı ilan edilebilir; saçmalık, gerçeklik, akılcılık birbirine karıştırılabilir, aynı şeyler olarak görülebilir. Gösterenlerinizi giderek silikleşen gösterenlere, imgelere, nesnelere, kelimelere; gösterenlerinizi ise gösterilenlerinize yani sizin neye inanmanız ve nasıl olmanız gerektiğini size göstermeye yardımcı olan propagandalara, tumturaklı sözlere ve açıklamalara bağlayarak birçok seraba kapıldığınız gibi hüsrana da uğrayabilirsiniz. (6) Hizbullah şiddetini yansıtan sahnelerden tiksinti duyulmaması mümkün değildir ama böyle bir şiddetin kökenleri ve kaynaklarının doğru değerlendirildiği söylenebilir mi... Fox televizyonunda ezan okuyan sakallı müezzin görüntüsü, ‘İslamcı’ terörist örgütlere ilişkin alt yazılara fon teşkill etmeye devam etmektedir. Bu yönlendirmede, Guillaume Postel’den bu yana aşağı yukarı beşyüz yıldır Hristiyan Avrupa/Batı’nın müslümanları ‘sapkın’ olarak tanımlayan bakış açısının rolü ayrıca irdelenmelidir. Doğu’yu kendi tarzında bir nesne haline getiren, dahası onu ‘doğu’laştıran ve ve sonra ayıplamalar göndereceği bir kıyaslama ve fikir yürütme malzemesine dönüştüren bir bakıştır bu. (7) Öte taraftan, sanki Ertuğrul Özkök, Postel’e göre zaman ve mekan açısından daha uzağında yaşamaktadır, müslüman toplumun ve kültürün. Bu bakımdan Özkök’ün Emine Erdoğan’ın Davos’ta bir kar manzarasını seyrederken duygulanmasını, ‘galiba bunlar da bizler gibi güzelliklerden etkilenebiliyorlar’ şeklinde yorumlanabilecek bir hayret ve rahatlama ile karşılaması dikkate değerdir. Ayrıca Özkök, başörtülü kadınlardan biteviye, ‘taktığı türbanın altında farklı bir insanın bulunduğu mesajını vermesi’ şeklinde bir beklentisi olduğunu da dillendirmektedir. (8)

‘Neden İslam, batılı entellektüelin sevip hiç çekinmeden öpebileceği bir yüze sahip olmak zorundadır ille de? Dahası, neden sadece bir tek yüze sahip olması gerekmektedir?’ diye soruyor, Thierry Hentch, Hayali Doğu’da. (9) Tiksinti, algılara dönük olarak birçok katmanda sürdürülen koşullandırmalardan bağımsız değildir. Dini inançları olmayanlar ya da dine hayatlarında İslamcılar gibi yer vermeyenler bile inançların kandırılma suretiyle lekelenmesinden tedirgin olabilirler. Fadime Şahin hadisesinden sonra Ahmet Altan ve Can Dündar’ın bu bağlamda yazdıkları yazıları hatırlıyorum. Dinin hayat tarafından tecrübe edilmesi yerine güven duyurtan saf bir sığınma alanı olarak mevcut olduğunu bilmeye duyulan ihtiyacı yansıtan yazılardı bunlar. Bu ele alışta din, dünyevilikten bir hayli uzakta duran sağaltıcı bir alandır, tıpkı hristiyanlıkta olduğu gibi dönem dönem uğranılan bir sığınma alanı. Oysa dindar kişi ille de toplumunun koşullarının tamamen üzerinde bir yerde yaşamaz. Kesişme ve buluşma noktaları, geçişkenliği sağlayan iletişim kanalları sayısızdır. (10)

Bir tür tiksintiye yol açan, şimdi bakılan noktada ‘aşırı’ bulunarak unutulmadan inkara, yüceltmeden kendini paranteze alarak anlatmaya dönük bir dizi tepkiyle hatırlanan mazi görüntüleri bazen kitleselleşmeyle, şehirleşmeyle ve toplumsal değişmeyle irtibatlı, kaçınılmaz olmasa bile bir açıdan sıradan oluşumlardır. Ayrıca yozlaşma sayılan kimi görüntüleri kimi durumlarda bu ülkede insanların her şeye rağmen dinden vazgeçmek istememelerinin problemli göstergeleri olarak okumak da mümkün olabilirdi. Bu durumda inançların ifade alanlarındaki çarpılmalara sebep olan daralmada estetik probleminin rolü gözden kaçırılmamalıdır. Formunuz özünüze uygun değilse estetik bilim açısından gerçek varoluşunuza ulaşamazsanız. Kendi döneminizin doyurucu bir estetik temsiline ulaşamadığınız takdirde ise nostaljinin kucağına düşersiniz. Bazen sonradan utanç duymadan ya da hayretten hayranlığa uzanan bir dizi duyguyla sarsılmadan bakamayacağınız karelerde yer almanız bir rüya gibi gözükebilir. Kurucu dönemlere has yıkıcılık ve sakarlıklar kadar, gençlik dönemine ve geçiş dönemlerine has atılganlıklar ve kafa tutmalar da, yıllar sonra bir başka gözükür, geçmişinize tutulan aynada.

Bütün bu itilme ve çekilmelerin, gel-gitlerin zamanlar ve mekanlar üstü bir hayat tarzına yönelmiş bir bakışa sahip olmakla ilgisi yok mudur?.. Haksızlıklar ve estetik olarak makulleştirilmiş çirkinlikler o denli kaplamıştır ki yeryüzünü, güzelliklere karşı kayıtsızlaşmayı vazife edinmiş, kendi içinde derin olmakla birlikte dışarıya doğru dalgın bir bakıştır bu. Gerçek var oluş öte’dedir ne de olsa, öte dünyada, öte insanda. Paz’ın kurcaladığı böyle bir öte’ görüşü Breton’un kahramanlığı içine yakıştırdığı öte’yi buraya, bu şimdiye taşıyan gerçek hayat görüşünden çok farklı değildir. An bir yücelme imkanıdır. Hayat şimdide süren bir imtihandır. Boğaziçi manzarasına görmeden bakan İslamcı, nesneleri ve renkleri gerçek varoluşun ötede olduğunu düşünerek algılıyor olabilir. Paz’ın deyişiyle, aynı zamanda şu demektir "ötede" olmak: Ben yalnızım ve ben seninleyim, her zaman burada olan bir ne-bileyim-nerede’de. Senin’le ve bura’da: Sen kimsin, ben kimim, nerelerdeyiz biz, buradayken? Karşı durulmaz, kaçak; tanımlanamaz, öngörülmez ve sürekli olarak hayatlarımızın içinde mevcut ötekilik, dinle, şiirle, aşkla ve benzeri başka deneyimlerle karışıyor. Öte sadece öte dünyada da değildir, buradadır, gerçek varlığımızın olması gerektiğini düşündüğümüz her yerdedir." (11) Ben varım, buradayım ve ben burada var oldukça sen yalnız değilsin. Müslüman olmasan da seni düşünüyorum, çünkü hepimiz Adem’le Havva’nın çocuklarıyız, hepimizi aynı Allah yarattı. İslamcı zihin tarihin, coğrafyanın ya da tabiatın ve toplumun engelleyen yüklerini aşarak yaratıcısıyla karşı karşıya olmaya borçludur. Ahlaklı bir devrimci, püriten bir militan, sorumlu bir aşıktır. Muhacir, mücahit ve bir tür ‘hızır’dır. Siyaseti Hazret-i Ali gibi dürüst kalarak, Hazret-i Ömer gibi de adaleti sağlayarak anlama ve eyleme iddiasındadır. Bu nedenle mevcut ‘solcu’ yapılara göre daha anarşist, daha muhalif ve halkçı, dolayısıyla da daha ‘solcu’dur.

İşte bu dalgın ve perdeli bakışın nereye baktığını anlayabilmenin tek yolu, anlatım kanallarındaki tıkanıklığı gidermektir. Ali Şeriati "Ne Yapmalı" isimli eserinde, ‘Ne yapmalı?’ diye soranlara, ‘Daha yeterince konuşmadık, tartışmadık ki yapmaya da başlayalım’ der. Bir tarafta tiksinti duygularına yol açan, diğer tarafta ise mazlumların hayallerini coşturan manzaralar, maceralar, tecrübeler üzerine uzun uzun konuşulmalı, bütün bunlar inceleme ve araştırmalara konu olmalı, edebi açıdan işlenmelidir. Bu konuda umutlu olmamak için bir neden yok: İslamcı kesim edebi kamunun kıyılarında tutulsa bile 90’lı yıllarda şiir ve hikaye alanında modern ve yerli üretimde bir çekim merkezi oluşturabilmiştir.

Solculuk gibi İslamcılık da bir dönemde yükselmiş, toplumsal hareketlenmelere katkıda bulunmuş, kitleleri karar mekanizmalarına katılım konusunda bilinçlendirmiş, dahası kavramların yeniden üretimini zorlamıştır. Bu süreçte bir bakıma zorunlu olarak rastgele bir şekilde edinilen bilgiler ortaya dökülürken, insanlar seçme yeteneği ve iradesine sahip olma konusunda düşünmeye mecbur kalmışlardır. Bazen bilgi hayata yeterli gelmemiş ya da hayat kendisine yüklenen bilgiyi algılamakta ve taşımakta üşengeç davranmış, bazen de özne bilgiyi hayata geçirmede ya da yaşadığı hayat açısından gerekli bilgiyi seçmede yetersiz kalmıştır. Başka yorumlar nasıl kendi dönemlerinin şartlarına göre oluşmuşlarsa, İslamcılık da renklerini kendi döneminin önceliklerinden almıştır. İslamcı dalgayla birlikte teknoloji, eşya, müzik, sinema, fotoğraf, aşk, sanat ve kadın gibi alanlarda ve konularda bir çok hüküm ve yargı müslümanların gündeminde en baştan ele alınarak konuşulmuş, bu konuşmalar pratiğe aktarılmış ya da aktarılamadığı için yeni sorular sorulmasına yol açmıştır. Türkiye’de İslam’ın temel gösteren olması bakımından, farklı isimler altında da olsa İslamcılık gibi yenilemeci dalgaların gerektiğinde farklı sorular ve taleplerle gündeme gelmesi çok tabiidir.

Dipnotlar:

1-İsmet Özel, Öğrenmek Kolay Düşünmek Zor, Milli Gazete, 6 Mart 2003.

2-Cihan Aktaş, Ruşen Çakır Söyleşisi, Direniş ve İtaat/ İki İktidar Arasında İslamcı Kadın, sf. 130, Metis Güncel, Kasım 2000.

3-Ümit Aktaş, İslami Hareket ve Siyasal İslam, Selam, 27 Şubat 2000.

4- Henri Lefebvre, Modern Dünyada Gündelik Hayat, Metis, Mayıs 1998, sf. 98.

5- S. Sayyid, Fundamentalizm Korkusu/Avrupamerkezcilik ve İslamcılığın Doğuşu, Vadi, 2000, sf. 15.

6- Lefebvre, a.g.e., sf. 32.

7- Thierry Hentch, Hayali Doğu, Metis, 1996, tercüme: Aysel Bora, sf. 101 ve 113.

8- Ertuğrul Özkök, "Emine Hanım’ın ‘Poz’u, Tayyip’in Gözlüğü", Hürriyet, 28 Ocak 2003.

9- Hentch, a.g.e., sf. 242.

10- Yasin Aktay, Milenyum Sonu Dolayısıyla Tasfiye bilançoları, Tezkire, sayı 17, Ekim-Kasım 2000, sf. 110-129.

11- Octavio Paz, Modern İnsan ve Edebiyat, Remzi Kitabevi, Sf. 53, 1993.

Ekleme Tarihi: 25.05.2007 - 17:41

	YENISAFAK

RE:

169 Mesaj -

Kayıt Tarihi: 11.05.2007

En Son On: 06.08.2009 - 19:33

Cinsiyeti: Erkek

Alıntı
Orijınalı muhammed yusa

YENISAFAK KARDEŞİM SEN NECİSİN? İSLAMCI İSLAMCI DİYORSUNDA İSLAMCI DEMEK SENİN İÇİN NE ANLAMA GELİYOR? İSLAMCILARDAN BU KADAR NEFRET EDİYORSUN O ZAMAN NE İŞİN VAR İSLAMCILARIN ARASINDA? PROVOKATÜR DEDİKLERİ BU OLSA GEREK!!!!!

YA ANLAMADIĞIM GEÇENLERDE AK PARTİYE ETMEDİĞİN HAKARET KALMADI ŞİMDİ İSE ÜSTADIMIZA ERBAKAN HOCAYA NUR CEMAATİNE FETHULLAH GÜLEN HOCANIN CEMAATİNE HAKARET EDİYORSUN SEN BİLİNÇLİMİ BURAYA GELİYORSUN.? DERDİNİZ NE DAVANIZ NE? İSLAMCI İSLAMCI DEDİĞİNE GÖRE İSLAMI KABUL ETMİYEN BİRİSİN! HANGİ DİNE MENSUBSUB AÇIKLA ONA GÖRE BİZDE SANA CEVAP VERELİM!!!!!

Kardes bende senin gibi bir et ve kemikten olan Allah'in kuluyum.Muhammed (s.av) in ummetiyim.Fakat bin baronlarina sahtekar hocalara karsiyim.bunlarin ic yuzlerinin bilinmesi taraftariyim.Katim tutar gibi cemaat parti tutan fanatiklige karsiyim....

Ekleme Tarihi: 27.05.2007 - 18:35

Pozisyon düzeni - imzaları göster

Sayfa (1): (1)

önceki konu sonraki konu

Kategori Seç:

Sitemizde şu an Yok üye ve 1314 Misafir mevcut. En son üyemiz: Didem_

[ Admin Moderator Vip Üye ]

Bu üyelerimizin doğum günlerini tebrik eder, sıhhat ve afiyet dolu bir ömür dileriz:
hicran_50 (37), usri_yusraa (37), DÝYARBAKIR.. (33), ahmet_erdogan33.. (38), eryal (62), ((-AySeNuR-)) (29), Memet (43), berfo2004 (44), HÜKÜM (54), nerro_22 (34), engin03 (39), cenngiz (55), apo28 (41), KalbiGüzelKiz (41), ismail36 (38), hakikat_nuru (46), gencolhan (48), roket (39), yasarozdemir (44), harbi (55), yusuf_k9 (44), bhdr_84 (40), tugbali (37), orhan yurt (53), mehmet balaca (43), Mehmet Balaca (43), serkantokmak (49), rabiaaslan (39)

24 Saatin Aktif Konuları

Copyright © ((( RAVDA.net ))) * İrtibat * RAVDA Reklam Servisi * Tüm hakları saklıdır, izinsiz alıntı yapılamaz.
Sitemizde yayınlanan imzalı yazıların içeriğinden yazarları, forum ve yorumlardan ekleyen şahıslar sorumlu olup, kesinlikle sitemiz sorumlu değildir.

Sayfa 0.68745 saniyede açıldı