Ýþte asrý saadette bir gün, kâinatýn kalbi olan Medine'de, kainatýn övünç kaynaðý Allah Resûlü (sallallahu aleyhi vesellem) konuþuyor: “Erihnâ Ya Bilal” (Ezan ile bizi ferahlandýr)
Ýþte Hazreti Bilal (radýyallahu anh) ezan okuyor ötelerden...



Aman Ya Rabbi! Keþke bir kez duyabilseydik, Allah Resûlü'nün müezzininden bu muhteþem sedayý.


Ey mübarek sedâ-yý Dâvûdî! Muhteþem ezan, ezaným, ezanýmýz; o gün de ferahlattýn sineleri, bugün de seninle ferahlýyor mahzun yürekler, susamýþ baðýrlar.


Yüreðim sýkýlýyor; bütün iç disiplini tahrip edilmiþ, manadan yoksun yürekler karþýsýnda...


Ferahlat yüreðimi, kuþatsýn gönlümü ahengin, ey sevgili mübarek ezaným! Zaman durur, kâinat seni dinlerken, doldurur evreni eþsiz bir huzur ve sûrur. Susma ne olur, düþ yüreðimin sýnýrlarýna, koru fýtratýmý, çalmasýnlar þahsiyetimi, þerefimi, yâdýmý.


Hayata madde ve þehvet gözlüðünden bakan kokuþmuþ yaklaþýmlar karþýsýnda; iman adýna, mukaddesat adýna, insanlýk adýna bu çaðýn beklediði nefes; ötelerden süzülüp gelen pörsümez, solmaz yeni, senin nefesin!


Kulaklarýný bu sese týkayýp özgürlük teranesi okuyanlar, iþte bu seda, iþte bu ses, özü gürleþtiren, özgürleþtiren bedenleri ve ruhlarý… Rabbe kul olmanýn çaðrýsý bu, söz verip de tutamadýðýmýz ahitlerimiz...


Takýmlar tuttuk, partiler tuttuk, adamlar tuttuk ama kendimizi tutamadýk. Uyduk tutamadýðýmýz nefislerimize. Ey ezaným!.. Ulvi ve garip sedam, tut beni ne olur!


Ahenginle, geliþinle her vakit efsunla vicdanýmý, vicdanlarýmýzý... Oðlunu cepheye uðurlayan Anadolu gibi, ana gibi, hani demiþti ya: "Oðlum babaný Dimetoka'da, dayýný Þýpka'da, aðabeylerini de Çanakkale'de kurban verdim. Git! Sen de git oðul! Minareler ezansýz, camiler Kur'an'sýz kalmasýn!" diye...


Sen susma ezaným! Susturmasýn seni Yüce Mevlam, kalmasýn minareler ezansýz. Yadellerde sana hasret olanlarýn hüznü var derunumda, koþarken vatanýna bir ezan sesi duymak için.


Erihna Ya Bilal! Ferahlat bizi kýyamete kadar, sonsuza deðin...


Ruhlar eskimeyen esvaplarýný giyiniyor, bahar yüklü ýtýrlarýn. Suyun içinde ahenkle raks eden yosunlarý seyreder gibi, yaðmur damlalarýnýn duru sulara düþüþü gibi sen düþerken kâinatýn baðrýna; bir kayanýn üzerine oturup da dinlesem seni, bu girift halimi dinlesem seninle birlikte.


Þair; "Mecnunsan sus" diyor. Ýþte sustum, seni dinliyorum...