Doç.Dr. Nihat Hatipoðlu'nun Hürriyet Gazetesindeki Makalesi

YÜCE Allah kullarýna, kullarýndan daha merhametlidir.

Daha toleranslýdýr. Kulunun hata ve kusurlarýný silmek için fýrsatlar verir. Bazen meleklere günahlarý yazmayý unutturur. Halbuki dilerse azap eder. Dilerse imkán vermez. Mülk O’nun, güç O’nun, kudret O’nun.

Bizler yüce Rabbimizin merhametinden az nasipleniyoruz. Ýnsanlarýn kol ve kanatlarýný kýrmaya çalýþýyoruz. Káinat bizim çemberimizde dönsün istiyoruz. Allah için kolay olaný zor zannediyoruz. Öyle deðil mi, yüce Allah herhangi bir þeye ol derse hemen oluvermez mi? Kim O’na direnebilir ki!


Biz bu dünyanýn kadýsý deðiliz. Cennet veya cehenneme gönderme yetkisinde deðiliz. Elimizde terazi de yok. Son kararý verecek terazi yüce Allah’ýn katýndadýr. Biz ancak kanaat belirtebiliriz. O konuda da yanýlma ihtimali taþýrýz. Kanaatimizi de "hüsn-ü niyet-olumlu bakýþ" noktasýna taþýmamýzda fayda vardýr.

Çünkü ahirette bizlere, "Neden insanlar hakkýnda karar vermediniz" sorusu sorulmayacaktýr. "Neden insanlarý iyiye, güzele, doðruya, reþit olana çaðýrmadýnýz. Neden ’kavl-i leyyin-yumuþak söz’ ile gönül kazanmadýnýz, neden þerri en güzel þekilde savuþturmadýnýz, neden kirlenmiþ yüzleri temiz sularla duru hale getirmediniz" diye sorulacaktýr.

Ýmam Gazali’nin insanlarýn iman durumuyla ilgili ölçüsü son derece ufuk açýcýdýr. Bizler için, muhatap olduðumuz álem için o þöyle der: "Bir insanýn dinin dýþýnda olduðuna dair elimizde 99 delil var da, imanýn içinde olduðuna dair bir tek delil varsa ben 99 delili bir tarafa býrakýr, bir delile hükmederim. Onun mümin olduðuna karar veririm."

Makdisi’nin Tevvabun adlý eserinde anlattýðý bir olay son derece ders vericidir. O þöyle anlatýr: "Bir gün Peygamberimizin yanýna gitmek için yola çýkarken Ebu Hureyre (RA), mescidin dýþýnda kendisini bekleyen bir kadýnla karþýlaþýr. Kadýn, Hz. Ebu Hureyre’ye yaklaþýr ve bir derdini paylaþmak istediðini söyler.

Ýslam hadis tarihinin yüz aký olan bu sahabi, buyur der. Kadýn der ki: ’Ben zina ettim. Bu zinadan hamile kaldým, çocuðumu doðurdum. Sonra da bu çocuðu boðdum. Benim için bir af ve çýkýþ kapýsý var mýdýr?’ Ebu Hureyre, son derece hiddetlenir ve kadýný kovar. Kadýný kovarken de, ’Benden uzak dur, senin affýn olacaðýný düþünemiyorum’ der. Kadýn aðlayarak gider.

Ebu Hureyre, olayý Peygamberimize anlatýnca Hz. Peygamber rahatsýz olur. Ebu Hureyre’ye, buna hakkýnýn olmadýðýný, yüce Allah’ýn af kapýsýný örtme yetkisinin kimseye ait olmadýðýný söyler ve ’O kadýna ümidini kaybetmemesi gerektiðini söyle’ der.

Nefret makamýnda olmamalýyýz, baþkasýna haram saydýðýmýzý kendimize helal saymamalýyýz.

Dinin tek sahibi gibi hareket etmemeliyiz.

Dinin geniþ çemberini daraltmamalýyýz.

Ýnsanlarýn imanlarý hakkýnda kendimizi söz sahibi saymamalýyýz, cennet hepimize yetecek kadar geniþtir.


Dünyanýn diðer insanlarýyla aynýyýz. Onlarýn da iki kulaðý, bir burnu, iki eli var. Hz. Adem’in sureti üzerindeyiz. O zaman gelin birbirimizi damgalamayalým. Cehennem veya azaba postalamayalým. Baþkasýnýn elinden din ve iman hakkýný gasp etmeyelim.

Süslü koltuðumuzda, hiçbir þey yapmadan, insanlýk için kýlýmýzý kýpýrdatmadan, mazlum için gözyaþý dökmeden, "Ey Allah’ýn kullarý" diyen Kuran kadar çerçeveyi geniþletip insan kývamýyla káinata bakmadan Rabbin rýzasýný kazanamayacaðýmýzý düþünelim.

Son olmayacak son cümle: Maalesef soðukkanlýlýðýmýzý kaybettik. Sevgi ve toleransý kefene sarýp topraða gömdük. Dilerim mahþerden önce topraðý açýp geri çýkarýrýz.
Alintidir