Kur'ani bir talimatý anlamanýn yolu, o talimatýn maksadýný anlamaktan geçiyor. Maksadý anlamadan yapýlacak her tartýþma, körün taþý körün gözüne tartýþmasýdýr. Hiç kimseyi hiçbir yere götürmez.

Ýslami tesettürün mütemmim cüzü olan baþörtüsü tartýþmalarý için de geçerli bu kural.

Maksadý anlamak için sorulacak esas soru þudur: Bu beden kimin?

Þimdi çok duyuyoruz: “Beden senin deðil mi ayol, istediðin gibi kullan!” Veya: “Beden benim deðil mi efe'm, istediðim gibi kullanýrým.”

Aslýnda “Bu beden kimin?” sualine verdiði cevaba bakarak insanlarýn Kur'an'a ve Ýslam'a göre nerede konuþlandýklarýný anlayabilirsiniz.

Bu suale, bedeni, sahibinin mutlak mülkiyeti görerek; “Beden sahibinin malýdýr, istediðini yapar” türünden cevap veren hiç kimsenin, Kur'an'ýn tesettür emrini anlamasýný bekleyemeyiz.

Ýp orada kopmuþtur. Gerisi “üstü kalsýn” durumudur.

Esasen bu soru sadece tesettür meselesiyle de sýnýrlý deðildir. Ayný þey servet, hayat, evlat, tabiat, can, hava, su, toprak vs. için de geçerlidir.

Ýslam'a göre bu sualin cevabý açýk ve nettir: Beden sahibine emanettir, týpký servetin, hayatýn, canýn, evladýn, malýn emanet olduðu gibi. Bedeni sahibinin mülkü zannedene tesettür emrini anlatmanýz boþuna bir uðraþtýr. Servet sahibini mutlak malik sanan birine, “Ýsraf haramdýr” hükmünü sittin sene çenenizi yorsanýz izah edemezsiniz.

“Beden benim deðil mi, istediðimi yaparým!” diyene Ýslam “Hayýr, senin deðildir, sana zimmetli bir emanettir!” der. Ruh asli sahibine vefa gösterip “teveffi” ettiðinde, beden de geldiði yere dönecektir. Sen emanete ihanet edip etmediðinin hesabýný vermek üzere ilahi mahkemeye çýkarýlacaksýn.

Ýslam intiharý bunun için yasaklar. Ýntihar haramdýr. Sadece intihar deðil, insanýn kendi bedenine zarar vermesi de haramdýr. Yine zehir içmek haramdýr, kendine iþkence haramdýr.

Kimse “Beden benim deðil mi, ister asarým ister keserim” diyemez. “Hayýr senin deðildir” der Ýslam. Eðer kiþi Allah'a kayýtsýz þartsýz teslim olmuþsa, yani Müslüman'sa, bu cevaba boyun eðmek durumundadýr. Tutarlýlýk bunu gerektirir. Zira Ýslam, Allah'ýn hakkýný teslim etmek için O'na kayýtsýz þartsýz teslim olmaktýr.

“Beden senindir, istediðin gibi kullan!” diyen modern tasavvur zinanýn haramlýðýný da anlayamaz. Ýçkinin haramlýðýný da anlayamaz. Hülasa Ýslami sýnýrlara ikna olmaz. Ortada paradigma sorunu vardýr. Ýki farklý dünya söz konusudur. Sözün özü: Allah'ýn gör dediði yerden bakmayan, Allah'ýn gösterdiðini göremez.

Tüm vahiylerin maksadýný oluþturan can, akýl, din, nesil ve mal emniyetlerinin korunmasý, bütün bunlara “emanet” olarak bakmayý gerektirir. Bütün bunlara emanet olarak bakan ise, emanetin sahibinin koyduðu sýnýrlara riayet eder.

Sýnýrlar… Kim koyacak sýnýrlarý? Teoride herkes koyabilir. Aðzý olan konuþur, gücü olan yaptýrým uygular, yetkisi olan kullanýr. Ýyi de, vicdanda yanký bulmayan kurallar uygulayýcýlarý zorba, uygulananlarý ikiyüzlü yapar.

Ýnsanda bir vicdan inþa etme iþi, daha doðru ifadesiyle zaten var olan vicdaný aktif ve aktüel hale getirme iþi ideolojilerin, yasalarýn, kolluk güçlerinin, kamuoyu oluþturma araçlarýnýn deðil, inanç sistemlerinin iþidir. Bir sýnýr yoksa hiç sýnýr yoktur. Ýþte Kur'an'ýn tesettür düzenlemesi, bu alandaki sýnýrlarý gösterir.

Biri çýkýp sosyolojik, kültürel, siyasal ve hatta ekonomik açýdan dini bir meseleyi deðerlendirebilir. Bu meyanda baþörtüsünü, insan hak ve özgürlükleri çerçevesinde algýlayabilir veya algýlamaz. Bütün bu tartýþmalarýn alaný dînî deðil “profan” alandýr.

Fakat baþörtüsünün Ýslam'daki ve Kur'an'daki yerini konuþacaksanýz, iþte orada tartýþma zemin deðiþtirmiþ demektir. Böyle bir tartýþma yapacak kiþi, önce bastýðý zemine bir bakmalýdýr. Profan, hatta seküler zeminde ayak diretip de, bir konunun dindeki yeri hakkýnda ahkam kesmek sahibini gülünç duruma düþürür.

Bir köþe yazarý çýkýyor, düpedüz laikçi bir zeminden konuþuyor. Militan laik, hatta ateist olduðu biliniyor. Fakat baþörtüsünün Ýslam'daki yeri hakkýnda “fetva” veriyor. Evet, yanlýþ duymadýnýz; fetva veriyor. Avrupa'da hiç kavram olarak “laik papaz” kullanýldý mý bilmiyorum, ama bu durum da en az o kadar çeliþkili; bir o kadar da traji-komik.

Bu yazýlarý yazmama sebep olan deðerli okuruma son olarak bir çift sözüm var.

“Allah'ýn bu meselede gerçek muradý nedir?” diye yola çýkan bir Kur'an aþýðý, vara vara öyle bir noktaya gelmiþ ki, orada kendini Rasulullah'ýn, sahabenin, Hz. Aiþe'nin, Hz. Fatýma'nýn, müçtehid imamlarýn uygulama ve tasdiklerinin karþýsýnda, ama Ýlhan Selçuk'un, Fransýz Masonlarýnýn Üstad-ý Azamýnýn, Bekir Coþkun'un, Türkan Saylan'ýn, Özdemir Ýnce'nin ve bilumum Ýslam'a ve Kur'an'a mesafeli laikçilerin uygulama ve iddialarýnýn yanýnda bulmuþ. Sahi, ben þaþýrmakta haksýz mýyým?

Enes b. Malik'in beni hep titreten bir sözü vardýr: “Nice Kur'an okuyan var ki, Kur'an ona lanet eder!”