Yavuz Sultan Selim Han, Mýsýr’ý fethettiðinde bir süre orada kalýr. Ýdareyi eline alýp kendi hâkimiyetini yerleþtirmek için bu elzemdir. Bu sýrada bir çadýrda kalýyor. Çadýrý süpürüp temizleyen, yemeði yapan Mýsýrlý bir cariye vardýr ki, Yavuz Selim Han sabah çýkýnca, cariye geliyor, akþama kadar çadýrý temizleyip yemekleri hazýrlayýp gidiyor, akþam olunca da Yavuz Selim Han çadýrýna dönüyor.

Cariye nasýl olduysa bir kaç defa Yavuz Sultan Selim Haný görür ve Ona âþýk olur. Lâkin umutsuz bir aþk. Zira bir tarafta koskoca Cihan Padiþahý Halife-i Rûy-i Zemin, diðer tarafta basit bir cariye…

Fakat cariyenin aþký dayanýlmaz boyutlara ulaþýp da kalbine sýðmaz hale gelince, ne yapacaðýný bilemez halde Halifeye açýlmaya karar verir. Lâkin aradaki uçurum cariyeyi iyice çýkmaza sokar ve kararsýz hale getirir. Bir yandan aþkýnýn dayanýlmaz baskýsý, diðer yandan aradaki devâsâ farkýn kendini engellemesi arasýnda bocalayan cariye Halifenin karþýsýna çýkma cesaretini kendinde bulamadýðýndan, yazýyla ilân-ý aþk etmeye karar verir. Ve üç kelimelik bir not yazarak Halife hazretlerinin yataðýna býrakýr. Notta sadece üç kelime yazýlýdýr:

”Derdi olan neylesin?”

Akþam çadýrýna gelip de yataðýnýn üzerinde küçük bir kaðýt parçasý bulan Yavuz Sultan Selim Han, kaðýdý okuyunca bu notu yazanýn, çadýrýný süpüren cariye olduðunu anlar. Ve kâðýdýn arkasýna cevabýný yazar:

”Derdi neyse söylesin.”

Kâðýdý ayný yere býrakýr. Sabah olunca da çýkýp gider. Bir müddet sonra Cariye temizlik için çadýra geldiðinde ilk iþ olarak kâðýdý arar. Kâðýdý býraktýðý yerde duruyor bulur. Kaparcasýna kâðýdý alýp okuduðunda heyecaný bir kat daha artar. Halifenin cevabýndan cesaretlenen cariye, kâðýdý çevirip dünkü notunun altýna þu cümleyi ekler:

”Korkuyorsa neylesin?”

Akþam olur. Halife çadýra döner. Kâðýdý okur ve cevabý yazar:

”Hiç korkmasýn söylesin.”

Sabah bu cevabý okuyan cariye artýk kararýný vermiþtir: Aþkýný bu akþam halifeye söyleyecek. Ne olacaksa olsun artýk. Ve o gün temizliði bitirdiði halde gitmeyip Halifeyi beklemeye baþlar. Yavuz Sultan Selim Han akþam çadýra dönünce cariyeyi kendisini bekler bulur. Cariye, Halifeyi görünce hemen ayaða kalkýp temenna durur. Yavuz Selim Han “Buyurunuz, sizi dinliyorum” deyince, cariye tüm cesaretini toplamaya çalýþýrken, titreyen ellerini gizlemek için elleriyle dirseklerini tutarak kollarýný kavuþturur. Heyecandan yüzü kýpkýrmýzý olmuþtur. Kalbi yerinden fýrlarcasýna atarken, titrek ve mahcup bir sesle: “Efendim…” der. “Cariyeniz… Size…” ve cümlesini tamamlayamadan yýðýlýp kalýr.

Kalbine sýðmayan aþkýný söyleyemeden ruhunu teslim eden cariyenin, bu tertemiz aþký karþýsýnda Koca Halife gözyaþlarýný silerek etrafýndakilere þöyle der:

”Gerçek aþký þu cariyeden öðrenin. Zira âþýk, mâþukunun yolunda olur ve o yolda ölür.”