YARATAN RABBÝMÝZÝN ADIYLA

Allah’ýn kulu Ayþe’den, içimizden ve bize çok þefkatli olan Rasulüne;
Peygamberim, ben de senin ümmetinden biriyim. Bir gün ashabýna, “Beni görmedikleri halde sevdalý olan, görmek için bütün varlýðýný verebilecek insanlar gelecek. Ýþte onlar benim kardeþlerimdir. Ben de onlarý görmedim ama, görmeyi çok isterdim.” diye söz açmýþtýn. Bizim için “Onlara selam olsun.” demiþtin. Aleyküm selam ey Nebi!...
Sana imanýmýzý borçluyuz. Bugün, Rabbimizi biliyor, Allah katýnda ki (makbul) din Ýslam’a tabi oluyor isek; Senin, Zatýnýn sayesinde. Çalýþtýn, yoruldun, eziyetlere katlandýn, iþkenceler gördün. Yoluna dikenler serdiler, baþýna kumlar saçtýlar, sýrtýna iþkembe koydular. Açlýk çektin de, dayanamayýp karnýna taþ baðladýn. Belki de, hassas ruhuna hepsinden zor geleni; insanlarýn kendilerini yaratan, yaþatan Rablerini inkar etmeleri, þirk koþmalarýydý. Senin peygamberliðini inkar etmeleriydi. Kafirler, Seni oðullarýný tanýr gibi tanýyor ve biliyorlardý ki, Sen Allah’ýn elçisisin. Ancak bunu kabule ve söylemeye yanaþmýyorlardý. Onlar iþitiyor ve isyan ediyorlardý. Caným peygamberim! Biz iþittik ve itaat ettik. Onlar Seni görebildikleri halde inkar ediyorlardý. Biz Seni göremediðimiz halde tasdik ediyoruz. Bizler þehadet ederiz ki, Sen Allah’ýn elçisisin ve yine þehadet ederiz ki, vazifeni hakkýyla yaptýn. Bizi Sana, hiçbir bedel ödemeksizin ümmet yapan Rabbimize ne kadar hamdetsek azdýr.
Önderim! Haksýzlýða uðradýðýmda “zulmetmeyin, size zulmedilmesine de razý olmayýn!” hitabýn bana ýþýk oluyor. Haksýzlýk etmediðim gibi, yapýlan haksýzlýða da sessiz kalmýyorum.
Peygamberim! Semayý süsleyen yýldýzlardan, Senin “Ashabým gökteki yýldýzlar gibidir...” hitabýný okuyorum. Bulutlu bir hava seni hatýrlatýyor. Bir gün, bulutlara bakýp telaþ ile içeri gitmiþ, sonra tekrar gelip, göðe endiþeli gözlerle bakmýþtýn. Bu hal devam edip dururken, sana nazar etme bahtiyarlýðýna kavuþanlardan bir büyüðümüz:
-Ya Rasulallah, neden böyle bir telaþ ile içeri gidip geliyorsunuz? Þeklinde sual etmiþti. Siz de:
-Geçmiþ kavimlerden biri, gökteki azap bulutlarýný yaðmur bulutu zannetmiþ, sevinmiþti. Þimdi ben de, insanlarýn inkarlarý sebebiyle, Allah’ýn azabýný göndermiþ olmasýndan endiþe ediyorum ve içeri gidip affedilmeleri için dua ediyorum...” demiþtiniz.
Ey hala yaþayan Kur’an! Yaðmur damlalarýný Sen diye yüzüme gözüme sürmekteyim. Geliþinle Ashabýnýn “Veda Tepelerinden üzerine ay doðmuþtu”... Biz “kardeþlerine” de yaðmursun, rahmetsin. Hani bir gün, yaðan yaðmura eteðini açmýþtýn. Bu halinizi sual edenlere de tebessümle yaðmuru kastederek:
-Onun Rabbi ile sözleþmesi benimkinden daha yeni.” demiþtin.
Güzeldin. Güzellikler getirdin. Güzel’e gittin. Seni özlemek, omuzlarýma binen bir yüktür. Yükümü seviyorum. Seni sevmeyi, seni özlemeyi seviyorum. Seni konuþmayý, seni örnek almayý, insanlara senden söz etmeyi...
“Kiþi sevdiði ile beraberdir.” Hitabýnýn bir muhatabý da benim. Safa baþýma. Bu dünya da saidim. Çünkü seni tanýdým. Öðrendim. Öte dünyada da said olanlardan olma ümidindeyim.
Seni çok özledik, en güzel insan! Sen yoksun ya; yetimiz, sahipsiziz. Bizi itip kakýyorlar. Yeryüzünün köprü altýnda yatan çocuklarý olduk. Ezilip sürülmekteyiz. Ashabýn öylesine çok daralmýþ ve sana gelerek, “Allah’ýn yardýmý ne zaman?” demiþti. Ýþte, biz “kardeþlerin” de þimdi o demlerdeyiz. Sesinden, kutlu nefesinden:
“Bilin ki Allah’ýn yardýmý yakýndýr!” ilahi hitabýný duymak ihtiyacýndayýz. Sana, diriltici soluðuna her zamankinden daha çok muhtacýz.
Bilal’in, bir sabah Seni namaza: “Namaz uykudan daha hayýrlýdýr.” diyerek uyandýrmýþtý. Sen de, ey ümmetine pek þefkatli yüreðin sahibi, bir vakit namazýnda bizleri uyandýr. Uyandýr da, zulmetin yakamýzý býrakmayan elinden sýyrýlalým. Ey Aziz insan! Zillet Sana tabi olana yakýþmaz. Ýzzete kavuþalým. Günlerimiz muhabbet ile dolsun. Asrýmýz, Saadet Asrý olsun.
Rabbine kavuþacaðýn demlerde, kýzýn Fatýma’ya, “üzülme, kýzcaðýzým, baban artýk acý çekmeyecek.” demiþtin.

“Seni böyle apansýz gayrý “gel” e koþturan
bir ömür kavrulduðun sonsuz firaktý caným
...ölüm senin olmadan sevmemiþtim bu kadar
bir kez sývazlamýþsýn, yüzü apaktý caným.
...bakýþýnda yýkanmak bir hayal oldu þimdi
gönüle saplansa da gözden ýraktý caným
...ateþin hükmünün kalmadýðý dünyada
gidiþin yeryüzünün külünü yaktý caným
...yaralý kuþlar artýk uçmayý unutacak.
Bunca yetim serçeyi kime býraktý caným.”[1]

Araya asýrlar girmeseydi, Senin Ömer bin Hattab’ýn olmak vardý ya... O (r.a), vefatýna inanamamýþ, yüreðini yakan firak acýsýyla Medine sokaklarýnda:
-Hayýr! O (sav) ölmemiþtir! Kim bunu derse karþýsýnda beni bulur!..” diye haykýrmýþtý. H.z.Ebu Bekir, (r.a) onu susturamayýnca halka hitaben:
-Ýçinizde Muhammed’e tapan varsa, O ölmüþtür. Kim Allah’a tapýyorsa,O hayy ve la yemuttur (...ölmez.) Cenab-ý Hak ne buyuruyor: “Muhammed sadece bir peygamberdir. Ondan önce de çok peygamberler geldi, geçti. Peki, O ölür veya öldürülürse, siz tabanlarýnýz üzerine geri mi döneceksiniz?” demiþti.
H.z.Ömer (r.a) demiþti ki: “Vallahi bu ayeti ilk defa Ebu Bekir’den iþitmiþ gibiyim. O ayeti duyar duymaz anladým ve inandým ki, artýk Rasulallah ölmüþtür ve ayaklarýmýn baðý çözüldü, yere yýðýldým.”
Bütün Medine aðlamaktaydý ardýn sýra. Vaktiyle bir gün, ayrýlýk acýsýyla inleyen hurma kütüðü gibiydi bütün sevenlerin... Baþýný gölgeleyen bulut yoklara karýþmýþtý. Sen gidince o duramamýþtý hatýralarýnýn gezindiði yerlerde. Belki de birkaç damla yaðmur olup topraðýn baðrýna inmiþti Sen gibi.
Toprak baðrýna düþeni yeþertti ama, bizler Senin en güzel örnek olan ahlakýný örnekleyemedik. Yaþayan Kur’an olamadýk...
En güzel, en sevgili insan! Sana Ravza’nda dahi rahat vermedik. Parçalandýk, bölündük. “Topuklarýmýz üzerine geri” döndük.
O dehþet gününde bile, “Fatýma’mam , Hasan’ým, Hüseyin’im sana feda olsun, Ya Rabbi! Ümmetim, ümmetim! Onlarý baðýþla! Ya Rabbi!” diyeceksin. Biliyorum. Ekseriya Rüknü Yemani tarafýndan Kabe’nin örtüsünü tutar, öpüp koklar, gözyaþlarýyla birlikte dua ederdin. Örtüsüne sarýlýp, bizim için gözyaþý döktüðün Kabe, þimdi siyah örtülü. Karalar giydirdik ona. Onun da boynu bükük, Sen gittin gideli. O da yetim, o da öksüz, Sensizlik onu da iki büklüm etti.

“Gel ey Muhammed! Bahardýr,
Dudaklar ardýnda saklý
Aminlerimiz vardýr!..
Hacdan döner gibi gel
Miraç’tan iner gibi gel
Bekliyoruz, yýllardýr!