NEBÝLER Sultaný tarafýndan cennetle müjdelenen bahtiyarlardan. Ensar'ýn ve Allah Rasûlünun hatibi. ..Yüksek þecaat ve ulviyet sahibi ve Hazreç kabilesinin büyüðü...

Cennetle müjdeleniþi en güzeli menkýbelerin...

Þöyle:

Bir gün, varlýðýn sebebi olan Cenab-ý Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'e ayet indi. Yüce ve Kerîm olan Allah buyuruyordu ki:

"Ey iman edenler, seslerinizi Peygamberin sesinden yüksek çýkarmayýn. Ona sözle birbirinize baðýrdýðýnýz gibi baðýrmayýn ki, siz farkýna varmadan amelleriniz boþa gidiverir!.." (1).

Mü'minlere Allah'ýn emri buydu. Bu mübarek ayetin nazil olmasýndan sonra Sabit b.Kays'ýn yüreði korkularla ürperdi.. Birden gözden kayboldu. Çünkü iþin ciddiyeti ortadaydý... Kainatýn Efendisinin yüksek huzurunda bir hata ediverirse hali nice olurdu.

Üstelik kendisi gür sesli ve kulaðý az iþitir bir zattý.. Bu sebeple gözden silinmiþ, Resûlü Ekrem'in huzuruna çýkmaktan korkmuþtu. Ve bu ürperiþle evine kapanývermiþ, bir daha ortalarda görünmemiþti...

Rahmet Peygamberinin güzel adetlerinden biri de, sahabilerinden birini göremediðinde nerede olduklarýný, niçin gelmediklerini araþtýrmaktý. Ýþin farkýna varan Allah'ýn Resûlü bir gün Sa'd b.Muaz Hazretlerine:

-Ya Eba Amr, dedi, Sabitten ne haber, hasta mý yoksa?..

Ay yüzlü sahabî:

-Ey Allahýn Resûlü, dedi, o benim komþumdur, bir þikayetini bilmiyorum (Emir buyurursanýz gidip bakayým)...

Ve Sa'd b. Muaz Hazretleri Peygamber huzurundan çýkýp yola revan oldu. Az sonra Sabit'in kapýsýnýn önüne varýp tokmaðý tuttu:

-Tak, tak, takkk!..

Ýçeriden Sabit Hazretlerinin gür sesi aksetti:

-Kim o

-Cevap verdi:

- Benim, ya Sabit!..

Sabit (Radýyallahü Anh), yaralý bir keklik gibi sekerek kapýya koþtu, Sa'd b.Muaz Hazretlerini hemen içeri aldý, gözlerini gözlerine dikip derin derin baktý. Sa'd Hazretleri sordu:

- Bu ne hal ya Sabit? Allahýn Resûlü seni sorup duruyor. Niçin evine kapanýp kaldýn?..

Sabit'in dudaklarý bütün hüznünü aksettirircesine kýpýrdadý ve tane tane konuþmaya baþladý:

-Þu ayet nazil oldu.. Pekala bilirsin ki, Allah'ýn Rasûlüne karþý sizin en yüksek sesle hitab edeniniz benim. Demek ki, ben, helak olanlardan biriyim!..

Sa'd b.Muaz (Radýyallahü Anh) tebessüm etti ve dedi:

-Yok, yok, ey Sabit, sen öyle olamazsýn. Ben bunu Allah'ýn Rasûlünden soracaðým!..

Ve Sa'd Hazretleri izi üstüne derhal Sultan Nebinin nur baðýþlayan huzuruna döndü ve olanlarý tek tek anlattý.. Herkesin imdadýna yetiþen Rahmet Peygamber buyurdular ki:-Bilakis o cennetliktir (2).

Sabit b.Kays'a bu müjde uçuruldu. Koca sahabî sevinç ve saadetinden ne yapacaðýný bilemedi ve derhal Nebiyyi Zîþanýn huzuruna canýný attý, gözyaþý incilerini topraklara dökerek:

-Anam, babam sana feda olsun, ey Allahýn Rasûlü, dedi, ben sandým ki...

Daha tek kelime konuþamadý. Nihayetsiz olan Mülkün Seyyidi ve Kevser Havuzunun sahibi:

-Ey Sabit, buyurdu, sen onlardan deðilsin!.. Senin iþin ve niyetin hayýrdýr. Sen hayýr ile yaþar ve ölürsün.. Ve sen Cennet ehlindensin!..

Bu gökler dolusu devlet karþýsýnda Hazret-i Sabit yavru kuþlar gibi kanat çýrptý ve sonsuz sevince gark oldu...

Bu hadiseden sonradýr ki sahabiler Sabit' i aralarýnda gezinen cennetlik bir zat olarak görmeye baþladýlar.

Enes b. Malîk (Radýyallahu Anh):-Biz Sabit'i aramýzda cennetlik bir zat olarak görüyorduk demiþtir.

Gerçekten zaman gelecek, Nebiler Serverinin mübarek sözünün bir mucize olduðu anlaþýlacaktýr...

Nasýl mý?

Þöyle:

Ýslâmýn nur serpen ordusu Yemame' de cenk ediyordu.. Ensarýn hatibi ve Hazreclilerin alemdarý Sabit b.Kays da bu gazada bulunuyordu. Ne var ki bu defa bir baþka hallerin içindeydi... Bir ara Ýslâm ordusunda ani bir sarsýntý... Saflar çözülmek üzere...

Sabit ise o demde (Hanut) denilen ve ölüye sürülen bir nevi koku sürünüyor ve þehid olmaya hazýrlanýyordu.. Öyle bir felaketli andý ki, koku sürünmenin zamaný deðildi.. Sahabilerden Enes bin Malik Hazretleri göz ucuyla bu manzarayý görüverince kendini tutamadý ve çýðlýðý bastý:

-Ey amca!.Seni ne tutuyor ki, askerin içindeki yerini almýyorsun?

Sabit Hazretleri gün kadar aydýn yüzünü ona tutup cevap verdi:

-Geliyorum, ey Enes, sen kalbini hoþ tut!.. Hem þimdi cenk nasýl yapýlýrmýþ gör!..

Bir taraftan da bedenine koku sürmedeydi. Ýyice kokulandýktan sonra iki kat beyaz elbise giydi, sanki kefenlendi...

Yeleli arslanlar misali baþýný dik tutarak yürümeye baþladý... Topraða basmýyor, sanki sýcak kumlarý tepiyordu. Küt küt adýmlarla ilerledi ve cenk edenlerin safýna gelip yerini aldý. Þimdi bütün gözler ona dikilmiþti. Derin bir nefes alýp sonra olanca sesiyle gürledi:

-Ey gaziler yol verin!.. Biz, Allahýn Rasûlü ile birlikte harp ederken öyle telaþa kapýlarak cenk etmezdik, saflar yerinden oynamazdý. Size bugün ne oldu ki, o zamanki þevki ve atýlganlýðý göremiyorum?.. Haydi ileri! Zafer bizimdir!..

Sabit Hazretlerinin gür sesi ruhlar üzerine yýldýrýmdan bir kamçý gibi þakladý.. Ýslâm ordusu birden oluklardan boþalan suya döndü ve Sabit' in ardýnca aktý...

Yaman bir cenk oluyordu... Ne var ki, ay yüzlü sahabînin ömür nefesleri de artýk düðümlenecekti.. Çünkü o daha harbin baþýnda kefenini giyinmiþ bulunuyordu.. Ebedî sevinç evi olan cennetin kokusunu çoktan almýþtý..

. Saflarýn önünde kahramanca çarpýþan Sabit Hazretlerinin düþtüðü görüldü... Birkaç kiþi koþup baktýlar, o çoktan Rahman'a yürümüþtü. Yüzünde görülmemiþ bir nur pýrýldýyor ve dudaklarý taze çiçekler gibi gülümsüyordu.