Kader deyince, sizin aklýnýza da, yaþayýþýmýzla ilgisini kaybetmiþ, gecemizi gündüzümüzü ciddiye almayan, ne çektiðimizi unutmuþ, ilgisiz ve duyarsýz, deðiþtirilemez ve dokunulmaz kalýn ve koyu yazýlar geliyor mu? Böylesine uzak ve ilgisiz bir kader, haliyle "kötü" oluyor, "zalým felek" diye anýlabiliyor.
Üzerimize bir kâbus fotoðrafý gibi iliþtiriyoruz kaderi. Bizi biçimden biçime sokuyor, bize format atýyor, bizi oradan oraya sürüklüyor ama biz ona hiç itiraz edemiyoruz, tek satýrýný deðiþtiremiyoruz.
Bu yüzden, hep kadere karþý direndiðimizi iddia ediyoruz. Yazgýmýza karþý çýkýyoruz kendimizce. "Kýrýþýklýk kaderin olmasýn!" diyebiliyoruz meselâ. Sanki -bir þekilde olacaksa- kýrýþýksýz halimizi kaderden kaçýrýyormuþuz gibi. Ya da "Düþ yakamdan ey kader!" dercesine ilgisizliðe mahkûm edildiðimizi varsayýyoruz. Baþýna acýlar üþüþmüþ bir kýz çocuðuna bakýp "ah kadersizim!" deyiveriyoruz. Belki de "Ne halin varsa gör!" vurdumduymazlýðý ile yazgýmýzla boðuþmaya terk edildiðimizi düþünüyoruz. Hapse düþmüþsek, "kader mahkûmu" sayýyoruz kendimizi. Madalya alanýn kaderle iþi yok sanki... Þampiyon olanlar kadere raðmen þampiyon oluyor gibi. "Kaderin hükmü" deðil altýn madalyalar. Baþarýdan baþarýya koþan kaderini bozuyor, yazgýsýnýn kara kutusunu parçalýyor sanki. Dik duranlar alýn yazýsýný siliyor. Burnunun doðrusuna giden, inatçý, vurdumduymaz, aldýrýþsýz, acýmaz, karagözlüklü bir adam gibi hayal ediyoruz kaderi. Tekdüze davranýþlar, muhataplarýný sýradanlaþtýrmalar... Detaylarý önemsememeler. Durup da bakmaz bir çocuðun gözlerinin içine... Paçalarýný sýyýrýp da ayaðýný sulara sokmaz kader... Büyük iþlerin adamý, ince iþlerden habersiz... Ara sýra geri dönüp de el sallamaz ardý sýra bakana... Siyah takým elbiseli. Kopkoyu camlý bir arabasýyla kalabalýðý daðýtýr gibi.
Kader, yapýp ettiklerimizi de edemediklerimizi de, elimizden gelenleri de gelmeyenleri de, kazandýklarýmýzý da kaybettiklerimizi de hep birlikte kuþatan, sarýp sarmalayan þeffaf bir örtüdür oysa. Kader de bizimle birlikte nefes alýp veriyor. Göðsümüzün iniþ kalkýþlarýna eþlik ediyor. Kalbimizin kýpýrtýlarýnca kýpýrdýyor. Eðiliyor gözlerimizin içine. Parmak uçlarýmýza kadar dokunuyor. Elini omzumuza koyuyor usulca. Yokuþlarda bizimle birlikte yoruluyor. Ter döküyor yaný baþýmýzda. Kalabalýkta gelip buluyor bizi. Kuyrukta beklerken yanaþýyor yanýmýza. Ayaðýmýz kaydýðýnda o da kanýyor günaha. Parmaklarý sýzlýyor bizimle birlikte. Soðukta kartopu oynuyoruz çocukça. Bizimle acýkýyor, bizimle susuyor. Seviniyor yarým çiðnenmiþ çikletimizi yeniden bulduðumuzda.
Yo, yo, öyle uzak deðil bize kader. Öyle habersiz geçmiyor yanýmýzdan. Öyle kaygýsýz deðil dertlerimize. Güneþ ne kadar uzak görünür bize. Oysa, göz bebeklerimizin tâ içine sýzmaktadýr, tenimizin her noktasýna dokunmaktadýr. Güneþ ne kadar kaygýsýz durur kederlerimize. Oysa, her ýþýltýsý sevinç bahþeder gönlümüze, göðsümüze. Ne kadar da küçümser gibidir hayatýmýzý güneþ. Oysa, her köþeye, her kývrýma, her gölgeliðe ve aydýnlýða sarýlýverir. Sýcacýk. "Bu kadar!" dediðimiz her köþede bekler bizi kader. Nefeslerimizi kesen "Buraya kadar!"larýn eþiðinde tebessümle bakar bize kader. Kaderden ayýracaðýmýz/ayýklayabileceðimiz bir þey yok ki... Kaderin bize ilgisiz kaldýðý bir an yok ki.. Dediði gibi þairin: "Kader beyaz kaðýda sütle yazýlmýþ yazý/Elindeyse beyazdan gel de sýyýr beyazý." (Necip Fazýl) Beyaz kâðýt ne kadar canlý ve somutsa elimizde, "sütle yazýlan yazý" o kadar taze, o kadar sýcacýk. Beyazlarýmýzýn hepsi sütün içine akýyor. Süt, beyazlarýmýzýn hepsini içinde aðýrlýyor. Kýrýþýksýzlýk kaderden kaçýrýlmýþ bir þey deðildir meselâ. Kýrýþýklýðý düzeltecek ilaç bulma becerisi de kaderin içinde. Herkese raðmen sivrilip ayakta durmak da, direnip sað kalmak da kaderin hükmüne dahil. Þampiyon da mahkûm kadar "kader mahkûmu". "Kitabýn anasý benim yanýmda" diyor Rabbimiz. "Dilediðimi deðiþtiririm, dilediðimi sabit býrakýrým." Hakkýmýzda, kaderimizi bile deðiþtirebilir sandýðýmýz bir kaderin takdir edilmesi ne kadar sabitse, deðiþtiremeyeceðimizi sandýðýmýz sabit kaderlerimizin de deðiþtirilebilirliði o kadar sabit. Sabit olan O'nun dilemesiyle deðiþebilir; deðiþebilen O'nun dilemesiyle sabitleþebilir. Ne olursa olsun, hep O'nun dileme sýnýrlarý içinde yürüyoruz. Yazgýnýn anasý, kaderin aslý O'nun dilemesidir. Olan olmuþsa, O'nun dilediðidir. Olmamýþsa, O'nun neyi dilediðini bilemeyiz. Dilemesini bekleriz. Öyleyse, ne unutulduk, ne gözden çýkarýldýk ne de bir yazýnýn soðukluðuna mahkûm edildik. Kader hep bizimle akýyor. Bizimle yazýlýyor. Bize O'nun dilediði kendi dilediðimizce yazýlýyor.


SENAÝ DEMÝRCÝ