Brizbint’de sürekli denize giriyor, içkili partilere katýlýyor, hayatýmý eðlenceyle geçiriyordum. Belli bir zaman sonra benim gibi sörfle uðraþan arkadaþlarýmýn organize ettikleri kokain partilerine iþtirak etmeye baþladým. Bu partilerde aklýnýza gelebilecek her türlü ahlâksýzlýðý gerçekleþtiriyorduk. Kokain bir süre sonra bende öyle bir baðýmlýlýk yaptý ki, aklýmý kaybetme noktasýna geldim. Eve gitmiyor, çoðu zaman sokaklarda sabahlýyordum.”

Kendimde olduðum bir gün, zihnime þiddetli bir korku geldi. Öldüðüm zaman ben ne olacaðým diye düþünmeye baþladým. Bu o kadar þiddetli bir korkuydu ki, kelimelerle ifade edemem. O günden sonra kiliseye gitmeye ve Ýncil'i okumaya baþladým. Kiliseye gitmek ve Ýncil'i okumaya baþlamak bana bir nebze olsun iyi gelmiþ, kokaini daha az kullanmaya baþlamýþtým.”

“Orduya katýldýktan kýsa bir süre sonra, Doðu Timur’a gidip Hýristiyanlarýn yanýnda Müslümanlara karþý savaþmaya baþladým. Orduya katýlmýþtým; fakat iç huzurum yine yoktu. Avustralya toplumundan ve ordudan nefret ediyordum. Çünkü tek yaptýklarý þey içki içmek ve eðlenmekti. Bunlarý yapmak da bana çok basit bedensel zevkler olarak geliyordu. Ayrýca Hýristiyanlýk bana saçma gelmeye baþlamýþtý. Ben farklý bir þey arýyordum ve içimdeki ses ona ulaþtýðýmda huzur bulacaðýmý söylüyordu.”

“Ýslam hakkýnda pek fazla bilgim yoktu. Fakat ailemden ve okuldan aldýðým bilgilere göre; Ýslâm’ý kadýnlarý aþaðýlayan bir din, Hz. Muhammed’i de kadýn düþkünü bir kimse olarak biliyordum. Ayrýca orduya katýlmadan önce gittiðim kilisenin papazý, Müslümanlarýn dünya için en büyük tehlike olduklarýný, Müslümanlarýn güçlenmesini mutlaka engellememiz gerektiðini söylüyordu.”

Bir Yaratýcý'ya inandýðým için sürekli O'na dua ediyor, O'ndan ruhuma huzur verecek yolu göstermesini istiyordum. Günlerce dua ettim. Sanýrým bu dualarým kabul edildi ve bir gün internette gezinirken Çeçenlerin ünlü komutaný Hattab’ýn resmine rastladým. Hattab’ýn bakýþlarýnda hiçbir insanda görmediðim huzuru gördüm. Bu bakýþlardan o kadar çok etkilendim ki, anlatamam... Yaþadýklarým, hissettiklerim gerçekten çok ilginç þeylerdi. Allah sanki ruhuma yeniden þekil veriyordu. Birkaç gün sonra Hattab’ýn resmini bilgisayardan çýkarýp, karargâhtaki yataðýmýn baþucuna astým.”

”Ordudan ayrýlýr ayrýlmaz Müslüman’larla tanýþmak için harekete geçtim. Ýçimde büyük bir heyecan vardý. Brizbint’te birkaç Müslüman’la tanýþtým, fakat onlar düþündüðüm gibi çýkmadýlar. Kendilerini Müslüman olarak isimlendiriyorlardý, ama yaþantýlarý Avustralyalý Hýristiyanlardan çok da farklý deðildi. Onlar da dünya zevklerinin peþine düþmüþlerdi. Tanýþtýðým Müslümanlardan beni Hattab'la görüþtürmelerini istedim. Bunun imkânsýz olduðunu, çaba gösterirsem Afganistan’daki direniþçilerle görüþebileceðimi söylediler. Zaten tanýþtýðým Müslümanlar cihada da çok sýcak bakmýyorlardý. Bunun üzerine ben de kendi baþýma Afganistan’a gitmeye karar verdim. Þimdiye kadar dualarým bana hep yol göstermiþ, yaratýcý bana yardým etmiþti. Bundan sonra da onun bana yardýmcý olacaðýný düþünüyordum.”

“Afganistan’a gitme kararýný alýnca Malezya üzerinden Ýran’a bilet aldým ve uçakla Tahran’a indim. Tahran’da bir Afgan’la karþýlaþtým. Ona Afganistan’a gitmek istediðimi söyleyince bana Peþtuca bir mektup yazdý ve eðer yolda zor durumda kalýrsam bu mektubu her hangi bir Afgan’a göstermemi söyledi. Daha sonra Tahran’dan Meþhed'e geçtim. Meþhed’de param çalýndý ve Ýran’da beþ parasýz ortada kaldým. Meþhed’de çarþýda gezerken 2 Afgan’la karþýlaþtým. Aklýma mektup geldi, mektubu karþýlaþtýðým Afgan’lara verdim. Mektubu okudular ve beni Afganistan’a götürebileceklerini söylediler. Onlara hiç param olmadýðýný belirttim. Bunun üzerine Taliban’a ulaþana kadar bütün masraflarýmý onlar üstlendiler. Meþhed’den Herat’a hareket ettik. Herat’ta Taliban’a baðlý direniþçiler tarafýndan karþýlandýk. Daha sonra da Herat’tan Kandahar’a geçtik.”

“Ýlk önce beni sorguladýlar. Çünkü ben Müslüman deðildim ve de bir Batýlý’ydým. Onlara yaþadýklarýmý anlattým, Ýslâm’ý ve direniþçileri tanýmak için Afganistan’a geldiðimi söyledim. Yaþadýklarýmý dinledikten sonra bana çok iyi davranmaya baþladýlar. Karþýmda inanýlmaz derecede saf ve temiz insanlar vardý. Batý insanýnda olan bencillik, hýrs bu insanlara çok uzaktý. Bir de inanýlmaz derecede misafirperverdiler. Ýçimi güzel bir huzur kaplamýþtý. Bedensel ihtiyaçlardan ziyade, ruhlarýnýn ihtiyacýný gidermeye çalýþýyorlardý. Doðru yere geldiðimi ve aradýðým mutluluðu burada bulacaðýmý hissetmeye baþladým.”

”Ben zaten ülkemden yeni bir hayata, huzurlu bir dünyaya baþlamak için çýkmýþtým ve aradýðým mutluluðu da burada buldum. Ýlk baþlarda bazý zorluklar çektim; fakat þu an her þeye alýþtým. Hiçbir zaman da buradan ayrýlmayý düþünmüyorum. Batýlýlarýn hayat standartlarý Taliban’ýn þartlarýndan çok daha iyi olabilir. Fakat hiçbiri buradaki mücahidler kadar mutlu deðiller. Ýnsan ancak Müslüman olarak, Ýslâm’ý yaþayarak mutlu olabilir. Amerikalýlar, Avustralyalýlar, Ýngilizler, Ýtalyanlar aradýklarý huzuru ancak Ýslâm’da bulabilirler. Onlarýn ne kadar mutsuz olduklarýný ben çok iyi biliyorum.”