YOLDA YÜRÜRKEN, ya da arabanýzla aðaçlarýn yanýndan geçerken etrafý kaplamýþ hanýmeli kokularýný duydunuz mu bugün?..
Gitmek istemeyen baharla, gelmek isteyen yazýn paylaþamadýðý rüzgarlar bugün olabildiðince daðýtýyordu bu mis gibi kokularý…
Bir de sapsarý bir dolunay vardý, henüz binalar arasýndan ayrýlýp göðe yükselmemiþ..
Dolunay burcu burcu hanýmeli kokuyordu bugün..
Güneþ tüm hararetiyle yanarken, uzaklardan kara bir bulut geliyor, birkaç damla yaðmuru serpiþtirip yeni açmýþ güllerin üzerine, geri gidiyordu.. Etraf serinliyor, çiçekler ýþýldýyor ve sanki ferahlýyordu.. Gök aðlýyordu sanki ve bu hüzne güller, hanýmelleri, menekþeler, leylaklar katýlýyor da onlar da yapraklarýnýn kenarýndan sarkýttýklarý birer damla yaþ ile katýlýyorlardý…

Aðlamak, sessiz sedasýz olduðunda nasýl ferahlatýyor, nasýl bir lütuf oluyordu.
Aðlamak, hüznün, bazen çaresizliðin, bazen muhtaçlýðýn, bazen hüsranýn taþýp gözlerden akmasýyla aslýnda insanoðlunun acizliðinin bir tecellisi, bir resmi oluyordu..

Aðlýyordu insan..
Elinden bir þey gelmediðinde, çaresiz kaldýðýnda, kalbinde bir sýzý duyduðunda, incindiðinde, caný yandýðýnda, merhamet duygularý kabardýðýnda..
Aðlýyordu insan..

Ne çok aðlayan insan gördüm.. Ne çok incinen ruh.. Ne çok yorgun beden..
Ama ben, bu gözyaþlarýný sevdim.. Çünkü benliðin eridiðini gördüm gözyaþlarýnda..
Çaresizlik ifadesiyle yücelen yüce ruhlar tanýdým..
Bencillik yoktu gözyaþlarýnda, kibir yoktu..Sadece usul usul akan bir ruh vardý..

Hiç aðlamayan, kalbi burkulmayan, aðlamaya ihtiyaç hissetmeyen katý kalplerdense, acizliði yaþayýp hüzünlenen ve aslýnda aðlayarak Rahmet’e kalbini açanlarý sevdim.

Baþka bir branþ var mýdýr acaba bu kadar gözyaþýna þahit olan?..
Yoksa doktorlar mýdýr insanlarýn en gizli acýlarýna ortak olan?...

Uzun tedavi süreci sonrasý taburculuðunda aðlayan, aylar sonra kontrole geldiðinde hislenip aðlayan, bazen kimsesizliðinden, bazen yoksulluðundan ama hep “çaresizlikten” aðlayan insanlar..

Ýþte zahirde çok büyük üzüntünün müsebbibi olacak bu manzaralarý, sürekli gülüp oynayan ve kendini hiç çaresiz hissetmeyen daha büyük insan topluluklarýyla kýyasladýðýmda, kalbime daha yakýn, daha munis, daha aziz ve daha kýymetli görünüyor.

Çünkü tüm donanýmlara, tüm nimetlere sahip bir þekilde yaþayýp tüketen insanlarýn pek çoðu belki ihtiyaç duymayý ve nimeti vereni bilmiyor.. Nimeti Veren’e yönelip ondan gözyaþlarýyla bir þey istemiyor..Her þey zaten avuçlarýnda, öyle hissediyor..Sanki dünyaya hükmedebilir, kendini öyle güçlü sanýyor..

Oysa ne kadar güçsüz ve acizdir insan..Aldýðý havadan, içtiði bir damla suya kadar nasýl da muhtaç… Hayal yetisinden hafýzaya, konuþmadan iþitmeye kadar bunca kabiliyete nasýl da ihtiyacý var.. Ýhtiyacý var, ama farkýnda deðil, çünkü eksikliðini hissetmemiþ henüz..

Ýþte þahit olduðum nice gözyaþý, hep kainatýn gerçek Sahibi’ne iltica edilecek bir dua ile sonuçlanýyordu..Bir þeyler noksandý, ve Noksansýz olandan talep edilecekti..
Acizdi, Aciz Olmayan’a yönelecekti o noktada insan..
Ýþte gözyaþý sessiz sedasýz ve þekvasýz aktýðýnda bu nedenle pek kýymetli, pek güzeldi..

Hisseden, samimi bir kalbin iþaretiydi..

Bunun için artýk gözyaþlarýný seviyorum..Artýk gözyaþlarýný akýtan hastalar gördüðümde, “sabýr” diyorum..”Sabýr, geçecek, sadece birazcýk sabýr”….

Evet, kolay deðil sabretmek bazen, biliyorum..Ama zahmette rahmet var ve Cennette yüksek makamlara eriþmek kolay olmasa gerek..Bu nedenle belki ahiretteki mekaný yüce olacak kimselere daha çok gözyaþý ve daha çok sabretme imkaný sunuluyor kim bilir..

Akan gözyaþlarý ve gözyaþlarýna karýþýk dualar kim bilir sonsuzlukta nasýl bir hal alacak ve nasýl bir güzelliðe götürecek bir gün sahiplerini…

Ýþte bu yüzden,
Artýk, gözyaþlarýný ve gözü yaþlý olanlarý seviyorum..

Rabia Nazik Kaya