Her mutlu son bir sabýr yokuþunun zirvesindedir...

Gerçeði görüp bildikten sonra her faniye sýrt çevirmek, ebediyyen ebedi naðmeyi terennüm etme azmi içinde olmak ve yakin gelip çatýncaya kadar her iþkenceye katlanmak... Ýþte sabýr yokuþu!

En sarp sabýr yokuþu içimizdedir.

Nefsimizin terennüm ettiði naðmelere kulak týkamak, ondan gelen isteklere kýymet vermemektir.

Nefis, günde bin defa önümüze zehirli ballardan sofralar sürerken, cemiyet içimize isyan tohumlarý saçarken ve þeytan her köþebaþýnda yolumuzda pusu kurmuþ beklerken, yol ve yön deðiþtirmemek ve mutlu sona doðru emin ve kararlý adýmlarla yürümektir.

Gözün görüþüne, dilin söyleyiþine, kulaðýn duyuþuna bir ölçü tayin etmek, daha doðrusu, tayin edilen ölçü çerçevesinde bir sýnýr çizmektir.

Binbir çirkef ve labirentin içinde sabredebilmek ve kurtuluþa doðru azimle didinmek en büyük yokuþtur. Ve iman aþtýðý bu yokuþlara göre kýymet kazanýr.

En büyük insan en sarp yokuþlarý aþmýþtýr. Aþýlmazlarý aþmýþ ve akýllarýn anlamaktan aciz kaldýðý makamlara ulaþmýþken, en sarp yokuþu aþarak, yoluna diken serpenlerin, kendisini yurt ve yuvasýndan kovanlarýn, kadir bilmezlerin arasýna dönmüþ ve böylece bize yokuþlarýn nasýl aþýlmasý gerektiðini öðretmiþtir. Her sabýr yokuþu çileli ve ýzdýraplý olduðu kadar zevkli ve tatlýdýr. Çünkü mutlu son sabýr yokuþunun zirvesindedir.

Fedakârlýk bekleyen her iþ bir sabýr yokuþudur. Ve ona el uzatan her fedakar da iç âlemindeki binbir yokuþu týrmanan insandýr.

Her muhasebe bir yokuþtur.

Her sabýr yokuþu ümitle aþýlýr. Ümitsiz insan sabýr yokuþunu aþmak için gereken enerjisini kaybetmiþ bir iradesizdir.

Sabýr yokuþunda en sarp geçit sürçmemektir. Fakat bir kere sürçüp düþtükten sonra yeniden doðrulup sabýr yokuþunu týrmanmak, hatta yeni bir güç ve enerji kazanmý olarak týrmanmak da mümkündür.

Sabýr yokuþunu týrmanmak için Bilali tanýmak gerek. Bilal sabýr yokuþunun muzaffer bir kahramaný, kýzgýn çölün baðrýna döktüðü her damla ter ve kan ise zafer narasýdýr. Aslýnda, saadet asrýnýn her ferdi bir Bilal olmuþ ve yokuþlar hep böyle aþýlmýþtýr.

Hicret sarplardan sarp bir yokuþtur. Çoluk-çocuk cývýldaþýrken, at kiþnemeleri kuzu melemelerine karýþýrken ve dünya her þeyiyle tebessüm ederken, Elveda diyerek sonsuzluk kervanýna, ebed yolculuðuna katýlmak ve Piþdarýn iþaret ettiði beldeye doðru yol almak... Ýþte bir baþka sabýr yokuþu!

Bedir sarp bir yokuþtur. Fakat sabýr yokuþunu aþmýþ erlerin cengidir. Uhud, sabýr yokuþunu aþanlarla aþamayanlarý ayýran bir ibret tablosudur.

Her gönül eri nefsiyle yaptýðý çetin mücadeleler neticesinde, ebed yolcusu olmaya karar vermiþse, kendisi için gayri yollarýn yokuþ olduðunu da bilmelidir. Fakat unutulmamalýdýr ki mutlu son sabýr yokuþunun zirvesindedir. Akabe böyle bir yokuþtur.

Gerçeði bütün çýplaklýðýyla gören insanlarýn, bunu dünyanýn dört bir bucaðýna ulaþtýrmak için bir araya gelerek and içmesi, sabýr yokuþunu aþmaya azmetmeleridir.

Bugün dostlar þaþkýn, düþmanlar çetindir. Dert büyük, yol yokuþtur. Ve çeþitli taarruz ve tahriklere kapýlmadan, saða sola toslamadan hak istikametinde yol almak en sarp yokuþ halini almýþtýr...

Herþeye raðmen bilmeliyiz ki en sarp yokuþ içimizdedir. Ve mutlu son bu yokuþun zirvesindedir.

Gözlerin hayata kapandýðý son demde sabýr yokuþunu aþmýþ olan insan, mutlu sona ulaþmýþ insandýr...

her iþin baþý sabýr...ne mutlu sabredebilene...