Ümmetim!... ümmetim!..."

Kainatýn efendisi doðduðu sýrada, hazret-i Amine validemizin yanýnda Abdurrahman bin Avf'ýn annesi Þifa Hatun, Osman bin Ebil-As'ýn annesi Fatýma Hatun ve Peygamberimizin halasý Safiyye Hatun vardý. Bunlar da gördükleri nuru ve diðer hadiseleri haber verdiler. Þifa Hatun þöyle anlatýyor:
"Ben, o gece Amine'nin yanýnda yardýmcý olarak bulunuyordum. O'nun, doðar doðmaz dua ve niyaz ettiðini iþittim. Bir nur çýkýp o kadar ýþýk verdi ki, doðudan batýya kadar her yer göründü..."
Bundan baþka bir çok hadiseye þahid olan Þifa Hatun; "Ne zaman ki, O'na peygamberliði bildirildi, hiç tereddüd etmeden ilk iman edenlerden biri de ben oldum" demiþtir.
Safiyye Hatun da þöyle anlatmýþtýr:
"Muhammed aleyhisselam doðduðu sýrada, her tarafý bir nur kapladý. Doðar doðmaz secde etti, mübarek baþýný kaldýrýp açýk bir dil ile; "La ilahe illallah, inni resulullah" dedi. O'nu yýkamak istediðimde; biz O'nu yýkanmýþ olarak gönderdik, denildi.
Göbeði kesilmiþ ve sünnet olmuþ görüldü. Secde halinde hafif sesle bir þeyler söylüyordu. Kulaðýmý mübarek aðzýna yaklaþtýrdým. "Ümmeti, Ümmeti! (Ümmetim, ümmetim) diyordu..."
Dedesi Abdülmuttalib, sevgili Peygamberimiz doðduðu sýrada, Kabe'de Allahü teâlâya yalvarýp dua ediyordu. Ona da müjde verdiler. Efendimizin doðduðu günde birçok hadiseler gören Abdülmuttalib, bu müjdeye çok sevinip; "Bu oðlumun þaný, þerefi çok yüce olacaktýr" dedi.
Abdülmuttalib, böylesine büyük bir mutluluðu kutlamak için, doðumun yedinci gününde Mekke halkýna üç gün ziyafet verdi. Ayrýca þehrin her mahallesinde develer keserek, insan ve hayvanlarýn istifadesine sundu.
Ziyafet sýrasýnda çocuða hangi ismi koydun diyenlere; "MUHAMMED" ismini verdim, dedi. Neden atalarýndan birinin ismini vermedin diyenlere ise; "Allahü teâlânýn ve insanlarýn O'nu methetmelerini, övmelerini istediðim için" cevabýný verdi.
Sevgili Peygamberimizin dedesi Abdülmuttalib þöyle anlatmýþtýr:
"Rüyamda çok büyük bir aðaç gördüm. Bir ucu semaya yükselmiþ, dallarý doðuya ve batýya yayýlmýþtý. O aðaçtan öyle bir nur saçýlýyordu ki, güneþ yanýnda çok hafif kalýr. Bazan gözüküyor, bazan gözden kayboluyordu. Ýnsanlar ona yönelmiþti. Her an nuru artýyordu.
Kureyþ kabilesinden bazýlarý o aðacýn dallarýna tutunuyor, diðer bir kýsmý da aðacý kesmeye çalýþýyordu. Bir genç de onu kesmek isteyenlere mani oluyordu. Çok güzel bir yüzü vardý ve ben þimdiye kadar öyle bir yüz görmedim. Ayrýca vücudundan etrafa hoþ kokular yayýlýyordu. Aðacýn bir dalýný tutmak için elimi uzattým, fakat ulaþamadým."
Bu rüyasýný dinleyen tabircinin yüzü deðiþti. Benzi sarardý;
- Ondan senin nasibin yok! dedi.
- Kimin nasibi var?
- O aðacýn dalýna tutananlarýn... Senin soyundan bir peygamber gelecek, her tarafa malik olacak, insanlar O'nun dinine girecekler!
Sonra yanýnda bulunan oðlu Ebu Talib'e dönerek; "Bu herhalde O'nun amcasý olacak" dedi. Ebu Talib bu hadiseyi Peygamber efendimize peygamberliði bildirilince anlatmýþ ve; "Ýþte o aðaç, Ebü'l-Kasým, el-Emin Muhammed aleyhisselamdýr" demiþtir.