Hepimiz ölümü kendimizde taþýrýz, meyvenin çekirdeðini taþýmasý gibi…
Rilke

“Ölüm, alýp götürdü düþlerimi yeþilliðin ülkesine. Ben iþte böyle tanýdým ölümü, tanýþýnca aðlatan ölümü...”

Cenazem koyuluyor teneþir tahtasýna. Kendime bakýyorum, teneþir tahtasýnýn etrafýnda dolanýrken… Herkeste bir hüzün, herkeste bir þaþkýnlýk! “Genç gitti” diyorlar. Sesleniyorum onlara, “Ölümün yaþý mý olurmuþ, ey sevdiklerim?”

Duyan yok. Cevap yok. Sadece gözyaþý, sadece acý en derinlerde…

“Dönüþ yalnýz Onadýr” diye, ince ve hakikatli bir mesaj veriyor teneþirdeki cenazem… Uzaktan “gözyaþý sesleri” duyuluyor. Sevdiklerim aðlýyor. Ölüm, evet hüznüyle geliyor. Sýzý getiriyor biraz. Dayanmasý, ölümü karþýlamaktan da zor. Birileri “gidiyor” dünyadan. Ama sadece varlýk âlemine veda ediyor. Cismini alýp, terk-i diyar etse de, ruhu baki kalýyor “gidenin.” Baþka bir âlemde yeniden diriltilmek üzere çaðýrýlýyor çünkü.

“Ben ölmedim” diye haykýrýyorum çevremdekilere… “Üzülmeyin ki,” diyorum; “siz de geleceksiniz ardýmdan…” Ve derken bir ses duyuluyor, nuranî simalar dalga dalga oluyor: “Ýnna lillâhi ve inna ileyhi raciun… Senden geldik, yine Sana döneceðiz…”
Ölüm, tüm dilleri susturuyor. Ve konuþan yalnýz kalpler. Konuþan yalnýz hakikat. Konuþan yalnýzca, teneþirdeki cenazem…

“Bir akþam en yakýn arkadaþýmdý, güle düþen yaðmur gibi ölüm.”

Ey Rabb-i Rahîmim ve ey Hâlýk-ý Kerîmim!

Benim sû-i ihtiyarýmla ömrüm ve gençliðim zayi olup gitti. Ve o ömür ve gençliðin meyvelerinden elimde kalan, elem verici günahlar, zillet verici elemler, dalâlet verici vesveseler kalmýþtýr. Ve bu aðýr yük ve hastalýklý kalb ve hacâletli yüzümle kabre yakýnlaþýyorum. Bilmüþahede, göre göre, gayet süratle, saða ve sola inhiraf etmeyerek, ihtiyarsýz bir tarzda, vefat eden ahbap ve akran ve akaribim gibi, kabir kapýsýna yanaþýyorum.

O kabir, bu dâr-i fâniden firâk-ý ebedî ile ebedü’l-âbâd yolunda kurulmuþ, açýlmýþ evvelki menzil ve birinci kapýdýr. Ve bu baðlandýðým ve meftun olduðum þu dâr-ý dünya da, katî bir yakîn ile anladým ki, hâliktir gider ve fânidir ölür. Ve bilmüþahede, içindeki mevcudat dahi, birbiri arkasýndan kafile kafile göçüp gider, kaybolur. Hususan benim gibi nefs-i emmâreyi taþýyanlara þu dünya çok gaddardýr, mekkârdýr. Bir lezzet verse, bin elem takar, çektirir. Bir üzüm yedirse, yüz tokat vurur.

Ey Rabb-i Rahîmim ve ey Hâlýk-ý Kerîmim!

\"Her gelecek þey yakýndýr\" sýrrýyla, ben þimdiden görüyorum ki, yakýn bir zamanda, ben kefenimi giydim, tabutuma bindim, dostlarýmla veda eyledim. Kabrime teveccüh edip giderken, Senin dergâh-ý rahmetinde, cenazemin lisan-ý haliyle, ruhumun lisan-ý kàliyle baðýrarak derim: \"El-aman, el-aman! Ya Hannân! Yâ Mennân! Beni günahlarýmýn hacâletinden kurtar!\"

Ýþte kabrimin baþýna ulaþtým, boynuma kefenimi takýp kabrimin baþýnda uzanan cismimin üzerine durdum. Baþýmý dergâh-ý rahmetine kaldýrýp bütün kuvvetimle feryad edip nidâ ediyorum: \"El-aman, el-aman! Yâ Hannân! Yâ Mennân! Beni günahlarýmýn aðýr yüklerinden halâs eyle!\"

“Biliyorum yaklaþýyoruz her an. Biliyorum oruçlu doðar insan, ölümün iftar sofrasýna…”

Ýþte, kabrime girdim, kefenime sarýldým. Teþyîciler beni býrakýp gittiler. Senin af ve rahmetini intizar ediyorum. Ve bilmüþahede gördüm ki, Senden baþka melce ve mence yok. Günahlarýn çirkin yüzünden ve mâsiyetin vahþî þeklinden ve o mekânýn darlýðýndan, bütün kuvvetimle nidâ edip diyorum:
El-aman, el-aman! Ya Rahmân! Yâ Hannân! Yâ Mennân! Yâ Deyyân! Beni çirkin günahlarýmýn arkadaþlýklarýndan kurtar! Yerimi geniþlettir! Ýlâhî, Senin rahmetin melceimdir ve Rahmeten li’l-Âlemîn olan Habibin, Senin rahmetine yetiþmek için vesilemdir. Senden þekvâ deðil, belki nefsimi ve halimi Sana þekvâ ediyorum.

“Vuslattýr ölüm, Sevgililer Sevgilisine gider. Ruh, geçer cisminden Ona varýrken…”

Ey Hâlýk-ý Kerîmim ve ey Rabb-i Rahîmim!

Senin Tuba Nur ismindeki mahlûkun ve masnuun ve abdin, hem âsi, hem âciz, hem gafil, hem cahil, hem alîl, hem zelîl, hem müsi’, hem müsin, hem þakî, hem seyyidinden kaçmýþ bir köle olduðu halde, kýrk sene sonra nedamet edip Senin dergâhýna avdet etmek istiyor. Senin rahmetine iltica ediyor. Hadsiz günah ve hatîatlarýný itiraf ediyor. Evham ve türlü türlü illetlerle müptelâ olmuþ, Sana tazarru ve niyaz eder. Eðer kemâl-i rahmetinle onu kabul etsen, maðfiret edip rahmet etsen, zaten o Senin þânýndýr. Çünkü Erhamürrahimînsin. Eðer kabul etmezsen, Senin kapýndan baþka hangi kapýya gideyim? Hangi kapý var? Senden baþka Rab yok ki, dergâhýna gidilsin. Senden baþka hak mabud yoktur ki, ona iltica edilsin.